Pulp: Geniaal, charmant en uiterst geestig

Pulp was voor velen de favoriete Britpop-band maar de wat overdreven gehypte vete tussen Oasis en Blur, gaven te weinig ruimte voor anderen. Toch wordt Different Class, het Pulp-album dat de band in 1995 de doorbrak verschaft, als wellicht de beste plaat in dat genre. Gisteravond was na decennia wachten, eindelijk de terugkeer van  Jarvis Cocker en zijn team.

Door: Jean-Paul Heck

Fotografie: Ans van Heck

Dat AFAS Live niet vol zat, terwijl bij de buren zowel het Johan Cruijff-stadion als de Ziggo Dome volstroomde voor respectievelijk de Toppers en Olivia Rodrigo is eigenlijk een schande. De band mag dan jaren uit elkaar zijn geweest, het oeuvre van de Londenaren bevat een bizar aantal pareltjes. En ja, ze kwamen in Amsterdam bijna allemaal voorbij.

In een strak geregisseerde show was het vanaf de eerste seconde meteen raak. De slungelachtige Cocker mag dan de 60 hebben aangetikt, op zijn performance en vooral zijn stem zit nog geen enkele sleet. De afgelopen jaren ontwikkelde Cocker zich als een bijzondere crooner die zelfs een Franstalig meesterwerkje (Chansons d’ Ennui Tip-Top)met orkest maakte. Dat orkest heeft Pulp ook meegenomen op deze tournee en dat is een rijke aanvulling. De fraai gearrangeerde songs uit de jaren ’90 kregen live hierdoor nog meer zeggingskracht en diepgang. 

Slim was ook de keuze om de hit Disco 2000 in het begin van de set te posteren. Van de huidige bezetting is alleen de in het voorjaar van 2023  overleden bassist Steve Mackey. In een prachtige uitvoering van het prijsnummer Something Chancedeerde Cocker zijn oud-bandlid op een mooie- en integere wijze. Cocker, zoals gewoonlijk gehuld in een ribfluwelen pak, blijft de perfecte combinatie van een dandy en een poseur. Zijn scherpe teksten vol onderhuidse grappen en verwijzingen, beeld hij op het podium vaak letterlijk uit.

Daar kreeg hij op een goed uitgelichte blokkentrap in het midden van het podium ook alle ruimte voor. Dan weer zat hij als een Britpop-koning in een fauteuil, om daarna theatraal languit te gaan liggen. Opvallend was ook de aanwezigheid van toetsenist Candida Doyle die al haar hele leven wordt geteisterd door reuma, iets wat goed zichtbaar was op de grote videoschermen. Spelen gaat haar moeilijk af maar Pulp heeft haar gelukkig niet laten vallen. Cocker is immers loyaal aan zijn bandleden en Doyle werd bij de aankondiging dan ook getrakteerd op een ovationeel applaus.

Drummer Nick Banks is als drummer enorm gegroeid en zorgde voor een stevige- maar ook erg swingende basis. Mark Webber is de gitarist en meteen een beetje het geheime wapen van Pulp. Zijn arsenaal is rijkelijk gevuld. Dat is ook wel nodig want stijlmatig schoot het concert met de titel This Is What We Do For An Encore in Amsterdam alle kanten op. Natuurlijk blijft de presentatie van Cocker bijna FawltyTowers-achtig klungelig. De opbouw was in AFAS redelijk geniaal met de meezingers Underwear en Common People als onvermijdelijke slotakkoorden. Althans, dat dacht bijna iedereen. Toen het publiek het podium al de rug had toegekeerd, stond Pulp opeens weer in vol ornaat onder het licht om Joyriders en Glory Days te spelen. Het paste perfect bij dit naadloos sterke concert. Ik zeg: festivals, snel boeken dat Pulp!

Pulp: gisteravond gezien en gehoord in AFAS Live in Amsterdam.