Duncan Laurence klaar voor de volgende stap

Met zijn tweede album Skyboy heeft de nu 29-jarige Duncan Laurence een reuzestap gemaakt. Small Town Boy uit 2020 maar op Skyboy hoor je de transitie die hij heeft gemaakt. Duncan Laurence toont zich een artiest van internationale allure. Samen met zijn man Jordan Garfield creëerde hij op het nieuwe werkstuk een volstrekt eigen muzikaal universum.

Door: Jean-Paul Heck

Een man die zowel Amsterdam, Los Angeles als Stockholm als zijn thuis beschouwd, is klaar voor een nieuwe episode in zijn toch al niet misselijke muzikale loopbaan. Morgen verschijnt Skyboy en in 2024 hoopt Laurence de Nederlandse podia plat te spelen. Soundz sprak hem aan de vooravond van de wereldwijde release van Skyboy.

Duncan, je opent Skyboy opvallend ingetogen met Life on the Moon. Een bewuste keuze?

,,Het is een kleine knipoog naar Arcade waarin ik in het begin ook een klein stukje laag zing. Ik vind het tof om dat te laten horen, temeer omdat ik op de rest van het album vrij hoog zing. De songs op Skyboy zijn vaak heel showy en massaal maar ik wilde dromerig en heel klein openen. Daarnaast heb ik vroeger extreem veel naar Elvis Presley geluisterd en daar is die lage stem ook op terug te voeren.”

Hoe is die liefde voor Elvis ontstaan?

,Weet je, ,Elvis gaat veel verder dan wie dan ook. Hij is veel meer dan alleen een icoon. Ik had gescheiden ouders en op woensdagmiddag was ik altijd bij mijn opa en oma. Die luisterden heel veel naar Elvis. Uiteindelijk is Skyboy ook erg beïnvloed door mijn hang naar nostalgie. Toen ik zijn songs in mijn jeugd hoorde, werd ik gepakt door sfeer en dat geluid. Een geluid dat je niet op de radio hoort. Ik leg nog vaak een plaat van Elvis op de draaitafel. Die heb ik destijds van mijn opa en oma gestolen. Haha, ik heb er niets eens om gevraagd maar nam ze gewoon mee. Ze lagen op zolder en ze deden er niets mee. Gelukkig maar want nog steeds draai ik elke week die platen. Dat is heerlijk want de stem van Elvis roept bij mij een thuisgevoel op.”

Heeft jullie leven in Los Angeles de songs op het album beïnvloed?

,,Absoluut! Toen ik Skyboy voor het eerst helemaal beluisterde, viel het mij meteen op dat het wonen in Amerika mij als muzikant zeer heeft aangegrepen. De nummers op mijn debuut Small Town Boy heb ik voornamelijk tijdens de lockdown in Amsterdam geschreven. Die eerste plaat is dan ook veel donkerder en zit vol melancholie. Maar ik merk dat op Skyboy de zon veel vaker door breekt. Het groot durven denken en dromen komt hier veel nadrukkelijker naar voren. Het was een persoonlijke reis en logisch dat de sfeer van Californië, Los Angeles en de letters van Hollywood doorklinkt.”

Wat was de rol van Jordan?

,,Veel van Jordan’s muzieksmaak is terug te vinden. We hebben ook tegen elkaar gezegd dat we het echt samen zouden maken. We schetsen onze eigen wereld en Jordan is één van de weinige mensen om mij heen die niet zoals ik op zijn Zuid-Hollands denkt. Dat van: ‘ doe maar normaal, dan doe je gek genoeg.’ Hij zette mij aan om groter te dromen en risico’s te nemen. Hij zorgde er ook voor dat ik uit mijn comfortzone durfde te stappen. Ik hoefde niets iets te maken wat in het hier en nu aanslaat. Dat bevrijdde mij enorm. Je hoort ook veel meer de theaterperformance kant van mij. De Duncan Laurence die durft te dromen en het Hollywood-sign in zijn ogen heeft.”

Die hang naar vroeger is belangrijk voor jou.

,,Ik kom heel erg uit die emotionele, nostalgische en donkere balladmuziek. Maar ik wilde het op deze plaat gaan mengen met de analoge muziek uit de jaren ’70 waar ik in mijn jeugd zo vaak naar luisterde. Elton John, Freddie Mercury…noem maar op. Ik hoor in de muziek van nu heel vaak referenties uit de jaren ’70 maar ik hoor nooit meer die megastemmen en die knallende bombastische refreinen. Dat miste ik enorm en dat heb ik nu echt opgezocht. Skyboy zie ik echt als een verlenging van mijzelf. Ik heb de grenzen opgezocht.”

Ook de naam van David Bowie komt bovendrijven als je naar de songs luister.

,,Ik hou echt van artiesten zoals David Bowie. Ik hoorde ooit dat hij in een interview zei: ‘ Ik laat mij niet inspireren door anderen maar ik laat mij leiden door datgene wat goed voelt. Dat is natuurlijk echt te gek om zo te kunnen leven en te creëren. Ik heb echt de creatieve controle teruggegrepen. Deze plaat is klaar maar ik ben ook nu nog elke dag bezig met het schrijven van nieuwe songs.”

Bowie vertelde mij ooit dat hij bij de start van de opnames van een nieuwe plaat, nooit teruggreep naar ideeën die hij nog had liggen.

,,Kijk, dat is heel mooi. Toen Skyboy klaar was, had ik wel zoiets van: ‘ en wat nu?’ Dat zorgt toch voor enige discomfort. In een documentaire van Lady Gaga zegt zij op een gegeven moment: ‘Dat oncomfortabele gevoel is nu iets dat ik heel comfortabel vind. Simpelweg omdat ik weet dat er iets nieuws aan komt.’ Dat klopt helemaal. Ik wil ook gewoon blanco in de studio achter de piano gaan zitten en hopen dat er één toontje naar boven komt kruipen waaruit een hele nieuwe wereld ontstaat. Het doorschijnen van mijn eigen identiteit was na het succes van Arcade erg belangrijk voor mij.”

Voor mijn gevoel heb je Skyboy niet gemaakt om hits te scoren. Je bent volledig je eigen gang gegaan.

,,Natuurlijk is het risico daar maar ik denk echt dat wanneer je authentiek blijft, de mensen uiteindelijk niet meer om je heen kunnen. Ik heb ook heel fragmentarisch aan Skyboy gewerkt. Heel veel artiesten gaan drie maanden de studio in om dan in één periode een heel album op te nemen. Ik werk toch heel anders. Bij ons in de woonkamer staat een piano die ik van Ilse DeLange heb gekregen en op die piano zijn alle ideeën voor de nieuwe songs ontstaan. Die piano is ook afgesteld op het geluid van Arcade. Ilse heeft dat instrument helemaal laten instellen op het geluid van die song. Dat is typisch Ilse. Heel mooi. Daardoor ontstond er in eerste instantie veel nummers die qua sound op Arcade leken. Maar we hebben ze meegenomen naar Los Angeles en hebben ze verder ontwikkeld met producer.”

Zou je in de toekomst anders willen werken? Wellicht wat compacter.

,,Ik zou wel graag gewoon met een vaste club een lange tijd willen samenwerken, zodat je met z’n allen in een wereld kan verdwijnen. Ik heb nu samengewerkt met de twee Nieuw-Zeelandse producers Sam de Jong en  Leroy Clampitt. Sam is erg popgericht, terwijl Leroy veel nostalgischer is in zijn benadering. Beiden producers zijn multi-instrumentalisten en ik merkte al heel snel dat zij samen met mij dat oude geluid wilden creëren dat wel in het hier en nu is geplaatst. Dat was ook mijn missie: de oude muziek naar het nu halen. Prince, David Bowie en de eerder genoemden Elton John en Freddie Mercury zijn echt de invloeden die doorsijpelen.”

Geef daar eens een voorbeeld van.

,,Ik zei tegen hen dat de song Rest in Peace, mijn laatste single, een combinatie moest zijn tussen: Duncan Laurence, Queen, Living Colour en Frank Ocean. Dat is natuurlijk een fikse uitdaging. In Amerika roept iedereen altijd van: ‘ hup, zing het maar!’ Ze zijn heel direct maar daardoor durf je wel over je eigen grenzen heen te stappen. Ik ben ook erg benieuwd hoe de mensen er op gaan reageren. Daarnaast kan ik niet wachten om deze nummers met een geweldige band live uit te voeren. Ik hoop ook nu echt dat de festivals beseffen dat ik veel meer ben dan een zanger van ballads. Fans moeten met een biertje in hun hand naar mijn muziek kunnen luisteren.”