Steven Wilson betovert AFAS Live met audiovisuele meesterwerk
Soundz cijfer: 8/10
Het geweldige concert van zijn Porcupine Tree van 2022 nog in het achterhoofd, en al 3 albums solo zonder tour van Steven Wilson, dan moet dat goed komen, toch?
Door Peter van den Enden
Steven Wilson betovert AFAS Live met audiovisuele meesterwerk
Op donderdag 22 mei 2025 bracht Steven Wilson zijn langverwachte The Overview Tour naar AFAS Live in Amsterdam. Na zeven jaar zonder solo-optredens en 3 albums verder, was de verwachting hooggespannen.
Wilson opende de avond met een indrukwekkende uitvoering van zijn album The Overview, een ruimtelijk en meeslepend werk dat tot zijn recht kwam in de zorgvuldig georkestreerde lichtshow en ontzettend mooie en vooral scherpe visuals. Ik stond redelijk achterin de zaal maar kon duidelijk alles onderscheiden wat geprojecteerd werd. Ik heb mindere kwaliteit gezien in projecties bij niet nader te noemen concerten.
De combinatie van progressieve rock en elektronische elementen zorgde voor een sfeer, waarbij het publiek ademloos toekeek, bijna gehypnotiseerd. Nadat het complete album ten gehore was gebracht, volgde een korte pauze. Al was dit al na 45 minuten, maar gezien de intensiteit waarin gespeeld werd, was dit ook wel logisch.
De tweede set begon met het instrumentale The Harmony Codex van het gelijknamige album en ging verder met nummers van bijna al zijn solo albums. Alleen niets van het album “Grace for Drowning” maar in plaats hiervoor werd een nummer van Porcupine Tree “Dislocated Day” gespeeld.
Zijn band, bestaande uit virtuoze muzikanten zoals drummer Craig Blundell en bassist Nick Beggs, die hem ondersteunde feilloos of zoals Steven het publiek uitlegde: “zorg dat je zelf de minste muzikant in je eigen band bent dan komt het goed, wat me al jaren lukt.”
Steven was sowieso in het tweede gedeelte van het concert spraakzaam richting het publiek, zelfs geintjes maken toen zijn apparatuur verkeerd stond ingesteld of omdat hij compleet de fout in ging met de tekst.
Wat dit concert zo bijzonder maakte, was de audiovisuele ervaring die Wilson creëerde. De visuals, synchroon met de muziek, versterkten de impact van de nummers, bijvoorbeeld met “Pariah” waarbij zangers Ninet Tayeb op het scherm verscheen voor haar gedeelte van het nummer en wat door het publiek ook goed werd ontvangen.
Maar het echte kippenvel moment was met het eind nummer “The Raven That Refused To Sing”. Het is en blijft een prachtige afsluiter met een geweldige video.
Steven Wilson is één van de meest invloedrijke artiesten in de progressieve rockscene. Dat staat vast. Wel miste ik persoonlijk de nummers “Refuge”, “Routine” of “Permanating”. Maar bij het verlaten van de zaal hoorde ik alleen positieve reacties en dat is wat een concert ook moet doen, je met een goed gevoel naar huis laten gaan. Het is goed gekomen!
