Met de song Missing You werd John Waite wereldberoemd. Maar daarvoor maakte de roodharige charmeur al naam met de mierzoete ballade Everytime I Think Of You. Het begin en einde van… John Waite & The Babys.
Tekst: Jean-Paul Heck
Juli 1975. John Waite: “Ik kwam net terug uit Amerika waar ik zes maanden in Cleveland geweest om het te maken met de band The Boys. Alles klapte na die periode uit elkaar en ik kwam met heel weinig illusies terug naar Londen. Daar stuitte ik in een pub op een zekere Gordon die het had over Michael Corby die een band wilde startte. ‘En jij gaat hun bassist worden’, riep die Gordon. Ik was nogal sceptisch maar uiteindelijk werd er alsnog een ontmoeting met Michael geregeld.”
Typische jongens uit Kensington
“Het grappige was dat we precies op elkaar leken. Lang, mager en voor die tijd erg scherp gekleed. Wij waren van die typische jongens uit Kensington. Die wijk in Londen was de plek waar alle hippe jongelui zich ophielden. Vooral Michael was erg cool. Na tientallen audities werd drummer Tony Brock er als eerste bijgehaald. We repeteerden in een bijna gesloopt pakhuis van een winkel nabij de Tower Bridge. De chemie was er gelijk.”
“Tony speelde zoals hij was: recht voor zijn raap en analytisch en Michael had de meest wilde ideeën maar was toen nog vooral de gitarist. We probeerden een platendeal te bemachtigen maar niks lukte. Pas toen sologitarist Wally Stocker erbij kwam hadden we het idee dat we goud in onze handen hadden. Michael ging zich volledig op de keyboards richten en ineens was er echte magie. Al hadden de platenlabels geen enkele interesse in The Babys. Uiteindelijk hebben we maar een video gemaakt met een zekere Mike Mansfield.”
Bodoorlog voor John Waite & The Babys
“En tot onze grote verbazing kregen we nu wel opeens belachelijk veel aandacht. Platenmaatschappijen duikelden over elkaar heen en het ene na het andere gigantische bod werd bij ons neergelegd. Er was echt een soort bodoorlog. Chrysalis liet ons een dollargetal zien waar we met z’n vieren stijl van achterover vielen. Je praat dan echt over miljoenen. En dat voor die tijd. We waren op dat moment immers straatarm en kwamen in onze woonkelders bijna om van de honger. De gekte was compleet.”
“We werden meteen naar Amerika overgevlogen en daar binnengehaald als ‘the next big thing’. We waren zo naïef. Ik kwam er daar voor het eerst achter dat er centrale verwarming bestond. We waren allemaal jongens uit arbeidersgezinnen zonder enig benul. In Amerika was er die enorme overdaad. In het begin werd er toch een beetje raar tegen ons aangekeken. Michael en ik zagen er uit als echte mods. Iedereen zegt nu dat we er in die tijd zo fantastisch uitzagen maar dat kwam vooral omdat we zo intens mager waren. Het geld dat we uitgaven werd besteed aan de hipste schoenen of het snelste jasje. Wat dat betreft kon je ons perfect vergelijken met bands als Thin Lizzy en Queen. Zij kochten hun kleren waarschijnlijk in dezelfde winkels als ons. Die look werkte wel in de States. Amerika liep nogal achter en wij maakten rockmuziek met een zwarte soulfeel. Dat was nieuw voor die tijd. Onze eerste plaat (The Babys) deed niet zoveel. Pas met het tweede album Broken Heart die in het najaar van 1977 uitkwam braken we door. Isn’t It Time werd wereldwijd een enorme hit.”
The Babys in een kleine kamer
December 1980: “De problemen begonnen al bij de opnames van onze derde plaat Head First. Michael had nog steeds het verlangen om het als soloartiest te gaan maken. Hij wilde de ster van zijn eigen show worden. Michael dacht niet meer in het belang van The Babys. De eerste versie van Head First werd zelfs afgewezen door Chrysalis. Halverwege de opnames hebben we er toetsenman Jonathan Cain en bassist Ricky Phillips bijgehaald. De songs Head First, Everytime I Think of You en Love Don’t Prove I’m Right hebben we later met z’n vijven in een kleine kamer opgenomen. Achteraf vind ik het jammer dat ik mijn rol als basgitarist eraan heb gegeven. Net als Sting bij The Police was dat toch een beetje de magie van The Babys.”
John Waite in Bad English
“Na twee geweldige tours en de plaat Union Jacks, wat ik de beste Babys-plaat vind, was het over. We maakten nog het album On The Edge, maar na de tour die daarop volgde vertrok Jonathan naar de band Journey en ik liep tijdens één van de laatste optredens een knieblessure op en vertrok terug naar Engeland. Het leek wel of daarmee symbolisch het paard een genadeschot werd gegeven. De koek was gewoon op. Na mijn eerste soloperiode hebben Ricky, Jonathan en ik nog samengespeeld in de band Bad English. Een band die vooral in Amerika enorm populair was.”
7 oktober 2021 in Gebouw-T in Bergen op Zoom
Lees meer van deze rubriek:
