Hij verdween uit het niets van het publieke toneel, maar zondag was daar eindelijk die langverwachte comeback. Voor duizenden uitgelaten fans zette Stromae een live-totaalpakket neer dat ondanks de korte duur nog lang zal nasidderen in Amsterdam.
Door Sebastiaan Quekel | Fotografie: Lydie Bonhomme
Alsof hij het gewicht van de wereld op zijn schouders draagt. Stromae, de Belgische superster die ondanks een lange afwezigheid met gemak de grote stadions weet te vullen en maandelijks 10 miljoen Spotify-luisteraars aan zich weet te binden, is zichtbaar gespannen. ,,Het spijt me, ik ben een beetje nerveus”, stamelt de popster in een uitverkocht AFAS Live. Zijn het de hoge verwachtingen? De twijfels over het nieuwe album? Bang dat hij na een stilte van zes jaar (!) niet meer zo relevant is als voorheen?
Wat het ook is, beste Stromae: het is verspilde energie, want ook na al die jaren ben jij nog steeds die eigenzinnige, briljante en supercharmante popster die wij in deze woelige tijden zo vreselijk nodig hebben. Dat blijkt al meteen uit openingstrack ‘Invaincu’, een zinderend liedje dat nog helemaal niemand kent, maar wel íedereen meteen uit de stoelen krijgt. Met die nerveuze blik kijk je de zaal in, als je dan opeens de onzekerheid van je af schudt, een gebalde vuist in de lucht steekt en overtuigt met datgene waar jij de wereld mee hebt veroverd: met die onweerstaanbare kruisbestuiving van dance, pop, chanson en Afrikaanse klanken.
Voor duizenden uitgelaten fans zet Stromae vanonder zijn twee knotjes een live-totaalpakket van formaat neer. Prachtige animatievideo’s, spectaculaire lampen en verrijdbare decordelen die als een kermisattractie boven de vierkoppige band zoeven zorgen voor een visueel spektakel. Stromae, gehuld in een chique witte wapperblouse, doet de rest.
Hij danst en acteert alsof hij vanavond opnieuw afscheid van ons gaat nemen. In Tous les mêmes, de eerste grote hit van de avond, davert hij als een doorgedraaide holbewoner over de bühne, waarna hij in Quand c’est de rust en duisternis opzoekt en een donkere wanhoopskreet over kanker slaat.
Dankzij de vele nieuwe liedjes is het optreden van Stromae meer dan ooit een mengelmoes van heftige emoties. Van het derde album dat volgende week verschijnt speelt Stromae zeven songs. Het tweeluik ‘Mauvaise journée/Bonne journée’ (slechte dag/goede dag) springt er met die aanstekelijke Jacques Brel-invloeden met kop en schouders bovenuit en zorgt met Stromae op een rondrijdende sofa voor een van de hoogtepunten van de avond.
Door de opvallend korte set van iets meer dan een uur laat Stromae het na om het concert naar hogere hoogtes te duwen. De zogenoemde avant-première (alleen te zien in Parijs, Brussel en Amsterdam) is volgens Stromae een voorbode op de wereldtournee die volgend jaar onder andere de Ziggo Dome aandoet.
Hopelijk laat Stromae het dan na om letterlijk iedere medewerker van zijn team voor te stellen, want hoewel goed bedoeld haalt het ontzettend de vaart uit de show en verloopt het einde van de show ietwat rommelig.
Een a capella gebracht ‘Mon amour’, met de telefoon in de handen want Stromae kent zogenaamd de tekst nog niet uit zijn hoofd, geeft de comebackshow van Stromae alsnog de afsluiter die het verdient.
Het mag duidelijk zijn: wie naar een van de drie uitverkochte Ziggo Dome-shows of naar Lowlands gaat, staat met die geweldige Stromae iets heel moois te wachten.
