Op zijn laatste albums ging Danny Vera voor een groter en rijker geluid. Blazers, weldadige arrangementen en dito productie. Het werkte goed bij de man met één van de meest kenmerkende stemmen in de Nederlandse popmuziek. Dat hij wilde terugkeren naar zijn ‘roots’ was geen geheim. Vera groeide op met rauwe singer/songwriters op zijn pick up maar tegelijkertijd was daar immer de hang het wat meer orkestrale werk van Elvis Presley en Chris Isaak.
Op DNA doet de man uit Middelburg werkelijk alles goed. De eindeloze serie optredens hebben zijn stem niet aangetast. Sterker nog, Vera dook in de vocale mogelijkheden en die nut hij hier op sublieme wijze uit. Om letterlijk dicht bij zijn geboortegrond te blijven, liet hij zijn producer Frans Hagenaars met zijn hele boeltje naar de Schouwburg in Middelburg komen. Daarbij speurde de singer/songwriter specifiek vintage instrumenten en technische equipment. En nee, het is geen gimmick geworden want juist de instrumentale sound op DNA is zo onderscheidend.
Met de opener Beggin’ For Treble wordt meteen de toon gezet. Het is pure rock-n’-roll met een schetterend saxofoontje, een eenstemmig achtergrondkoortje en een Vera die lekker rauw door de microfoon blèrt. Daarna gaat het hele songbook van Vera’s invloeden open. Country, rockabilly, tranentrekkende ballads en veel meer. De thema’s zijn duidelijk: Cubaanse sigaren (Domino, Rum-Cola, Cohiba), een akoestisch meesterwerkje (Like It Always Was), twangy gitaren (Firefly) en opgewonden speedcountry (When The Light Shines) . De 16 songs op DNA vliegen voorbij.
Het levert het meest opwindende werkstuk in Vera’s toch niet misselijke carrière op. Eentje met een hoog ‘what you see is what you get’ gehalte.
(DNA verschijnt op 13 oktober)
Jean-Paul Heck
