Blur-voorman Damon Albarn is allang niet meer die ‘brutale kereltje’ dat in de jaren ’90 samen met Oasis-broertjes Gallagher verbale oorlogjes uitvocht om de troon van de Britse popmuziek. Hij ontgroeide Blur en de traditionele popmuziek en werd een vernieuwer met zijn project Gorillaz Maar oude liefde roest niet want na een voorzichtige comeback toont de Engelse alleskunner op het nieuwe Blur-album The Ballad of Darren weer het heertje.
door: Jean-Paul Heck
Natuurlijk is Albarn niet meer die jonge hond met die schattige snoet. Duizenden meiden hingen 30 jaar terug aan zijn lippen en de rest van zijn lijf. Waar de hoekige koppen van Liam en Noel Gallagher vooral brutaliteit en rebellie uitstraalden, daar was Albarn de allemansvriend die ogenschijnlijk het succes aan zijn kont had hangen. Maar de volslagen Britpop-gekte maakte vooral hem kierewiet. ,,Het was gewoon niet leuk meer. Geen verhaal over mij ging nog over muziek. Het werd allemaal heel vervelend en erg naar”, bekende hij een paar jaar terug. Niet zo gek dat met de Gorillaz voor de anonimiteit ging. Albarn verdween van het podium en we kregen er flitsende en innovatieve animaties voor in de plaats.
De retro-Adidas kleding ging uit en in plaats daarvan hing hij een gouden ketting rond zijn nek en zette een kekke baseball-cap op zijn hoofd. De Gorillaz gaf hem ook de ruimte om andere projecten aan te pakken. Zo schreef hij menig opera en stond vorig jaar nog met een heus orkest in het Concertgebouw in Amsterdam. Maar wie onlangs Albarn met Blur live aan het werk zag, ontdekte meteen dat de passie niet is verdwenen. Nog altijd is hij een gewiekst volksmenner die niet te beroerd is om op een hondsbrutale manier de wereld tot orde te roepen. Als ik Albarn tref, heeft gewoon zijn dagelijkse kloffie aan. ,,Ik hou niet van opsmuk”, zegt hij nonchalant.
Blur blijft toch een soort van jongensboek: je klapt het dicht en een paar later sla je het toch weer open.
,, Het blijft natuurlijk een mooi verhaal voor de wereld. Twee jongens van 12 die op school een bandje beginnen en wereldberoemd worden en nu ze half in de 50 zijn nog altijd samen muziek maken. Het is hartverwarmend. Bij de opnames wilde ik ook alleen Graham in de studio hebben. Uiteindelijk heb ik in januari van dit jaar iedereen bij elkaar gehaald en ze laten horen wat voor ideeën ik had. Uiteindelijk zijn ze allemaal gebleven, waardoor we heel veel live in de studio hebben ingespeeld.”
Hoe kwam The Ballad of Darren tot stand?
,,Ik heb alle songs van The Ballad of Darren opgenomen toen ik met de Gorillaz in Amerika aan het toeren was. Het was een mooie periode. Graham was met Duran Duran op tournee en ik had inspiratie. Het is wat ik doe. Opstaan en muziek maken. Simpel. Ik had ook nog altijd moeite om de muziek met anderen te delen omdat ik zo gewend ben om in mijn eentje te werken. Maar ja, ik speel met deze mannen al vanaf mijn kindertijd. “
Ik begreep dat je met de laatste platen van Blur niet zo blij was. Leg eens uit?
,,Eerlijk gezegd waren ons twee vorige platen geen representatieve albums voor Blur. Bij Think Tank was Alex er niet eens. Dit is eigenlijk de eerste echte bandplaat sinds het uitbrengen van 13 (1999) en dat is alweer 24 jaar geleden. Onze comebackplaat The Magic Whip (2015) bestond uit ideeen en demo’s waar Graham iets van kon maken. Maar de verstandhouding is wat anders. Daarnaast kan ik nu overal opnemen. Ik heb niet één studio maar meerdere studio’s. Alleen al in Londen heb ik er twee, in IJsland eentje en nog eentje in Devon. Ach, de ene popster verzamelt Ferrari ’s, ik studio’s en instrumenten.”
Jullie moesten wel vol gas gaan met twee uitverkochte stadionconcerten in Londen…
,,Die twee concerten voor twee keer 90 duizend mensen in Wembley Stadium was absoluut de trigger om alles in werking te zetten. Toen we begin dit jaar samenkwamen met producer James Ford viel alles op zijn plek. En ja, het was heel anders dan jaren geleden toen we elkaar soms echt naar het leven stonden. We kwamen snel tot de conclusie dat de magie van 35 jaar geleden er nog altijd was.”
Als je dieper in jouw teksten duikt, benader je de songs vanuit een andere hoek. Je zoekt het in de details.
,,Ik hou ervan om oude plekken te bezoeken. Pak bijvoorbeeld de song St. Charles Square, een plein in de wijk Nothing Hill. In de middeleeuwen stond daar een klooster, een gekkenhuis en een lijkenhuis. Lekker donker allemaal. Ik verbleef daar een tijdje in een Airbnb. Het was een heerlijke plek, totdat ik drie tekeningen aan de muur ontdekte die waren gesigneerd door kunstenaar en muzikant Rolf Harris. Die werd aan het einde van zijn leven veroordeeld voor kindermisbruik. ,,Tja, dat was het trieste einde van dat avontuur maar het triggerde mij wel. Maar je hebt gelijk dat ik ben veranderd. In het verleden wilde ik nog weleens verstoppertje spelen. Maar ik durf nu veel persoonlijker in mijn teksten te zijn.”
‘Ik doe dingen op het podium die ik eigenlijk niet meer moet doen’
De sfeer op het album is melancholiek, soms zelfs droevig.
,,Ik ben een droevige man, maar wel een droevige man die het fijn vindt om droevig te zijn. Ik ben ook gek van een droevige muziek. Veel dingen die ik vroeger vond, bekijk ik nu anders. Op oude Blur-platen was ik vaak kritisch op Amerika. Maar ik heb de laatste 25 jaar meerdere keren door dat land getoerd en mij relatie met dat land is nu veel meer volwassen. Weet je, Ik heb al die jaren in Studio 13 in West-Londen gewerkt. Alle Blur-platen en ook veel van de Gorrilaz is daar opgenomen. Ik prefereer echter de rust al ga ik nog heel vaak terug naar Londen.”
Je leeft heel erg teruggetrokken. Op het Engelse platteland aan de kust van Devon.
,,Daar gaat de song Avalon over. Jaren terug maakte ik de beslissing om teruggetrokken te gaan leven en ik kan je vertellen dat de nachten echt eenzaam zijn. Het is aardedonker en volledig stil en er woont werkelijk niemand op loopafstand. Dat zijn de momenten dat ik mijn eigen wereld creëer. Mijn eigen fantasiewereld. Dat lukt je alleen als je volledig in balans bent.”
Ik zag je live spelen met Blur. Je bent nog even wild als in de jaren ’90.
,,De kracht van het publiek tilt mij op en het brengt iets naar boven. Ik doe dingen op het podium die ik als 55 jarige eigenlijk niet zou moeten doen. Zoals als een idioot rondspringen en mezelf in publiek gooien. Ik loop op dit moment kreupel omdat ik onlangs volledig verkeerd terecht kwam tijdens een optreden in Dublin,”
De song Russian Strings lijkt een metafoor voor een goed gesprek.
,,Dat klopt helemaal. Het is eigenlijk een denkbeeldig gesprek met Poetin. Ik vraag mij af waarom hij zijn land en de bewoners zoveel schade berokkent. k vind het mooi als artiesten zoals Leonard Cohen en ook Cat Stevens, opeens de spotlights achter zich laten en op een spirituele reis gaan.”
Wat vindt je zelf van jullie toch wel verrassende comeback?
,,Weet je, we hadden ook volledig kunnen falen maar ik vind dat het resultaat vind ik echt verrassend. De sound van Blur blijf uniek vind ik en nee, we klinken geen moment als een nostalgie band.”
Je hebt de laatste jaren wat collega’s verloren. Eerst drummer Tony Allen waarmee je in de band The Good, The Bad & The Queen speelde en natuurlijk Terry Hall, de voorman van The Specials.
,,Terry was mijn held toen ik opgroeide en daarnaast was het een geweldig mens. Met Tony heb ik heel veel gespeeld en hij was een wonderbaarlijk mooi mens. Zijn dood kwam hard aan maar hij is altijd bij mij. Hij was een magisch mens en ondanks dat hij er niet meer is, communiceert Tony nog altijd op zijn manier met de wereld.”
Toch nog even terugkomend op je andere activiteiten. Hoe kijk je terug op jouw concert vorig jaar hier in het Concertgebouw?
,,Een geweldige ervaring met muzikanten van een andere planeet.” En de reis gaat door want op dit moment ben ik bezig met het schrijven van de opera The Magic Flute Part Two. Albarn lacht: ,,Het is destijds geschreven door Goethe maar nooit op muziek gezet. Ik ga dit nu proberen te doen en voer het uit in Frankrijk.”
The Ballad of Darren van Blur is nu uit.
