Afgelopen weekend vond de achtste editie van het W-Festival, waar de muziek van de 80’s- en 90’s wordt gevierd, plaats in de Belgische badplaats Oostende. Een feest der herkenning voor mensen die opgroeiden met de Rubiks Cube, draaischijftelefoon, Commodore 64 en uiteraard de Walkman. Artiesten van over de hele aardbol brachten de dertigduizend bezoekers van het vrijwel uitverkochte festival terug in de tijd met hun smakelijke oeuvre of juist die ene one-hit-wonder.
Soundz-redacteur John den Braber zong en danste drie dagen mee op blote voeten in het mulle Vlaamse strandzand.
Wie al meerdere edities van het W-Festival bezocht, kijkt toch een beetje vreemd op als het terrein op het strand van Oostende wordt betreden. Deze editie van het nostalgie-festijn heeft een ware facelift ondergaan. Want waar er eerst een impressionant buitenpodium de grote blikvanger was, is er dit jaar voor een enorme tent gekozen. Een verstandig besluit, aangezien het weer grillig kan zijn, zoals dit weekend bleek én er meteen ook veel meer sfeer wordt gecreëerd, zodat de headliners flink kunnen uitpakken met licht en visuals.
Nadat buitenbeentje – want de enige (ABBA) coverband – Björn Again het festival op gang heeft gebracht, is de Britse softpop-formatie China Crisis de eerste band die de bezoekers in de teletijdmachine laat stappen. De show is helaas geen voltreffer, aangezien frontman Gary Daly er maar niet in slaagt het publiek in de juiste, melancholische sfeer te krijgen. Dat zijn vocalen – met name bij de grote hit Wishful Thinking – net de toonhoogte van voorheen niet meer halen, helpt ook niet bepaald mee.
Flock of Seagulls, dat niet veel later op de main stage staat, weet de goede snaar gelukkig wel te raken. De new-waveband uit Liverpool zet een gedegen, stemmige, maar vooral strakke show neer met als prijsnummers natuurlijk Wishing (If I Had a Photograph of You) en het meeslepende I Ran (So Far Away).
Midge Ure kent iedereen natuurlijk als frontman van Ultravox. Minder mensen weten dat de Schotse zanger ook deel uitmaakte van Thin Lizzy en Visage. Van die laatste band is het de megahit Fade To grey die de tent voor het eerst massaal doet meezingen. Met zijn vakmanschap en nog immer loepzuivere stem toont Ure zich de koning van de vrijdag en zorgen Vienna en Dancing With Tears In My Eyes voor vochtige ogen en kippenvel bij velen.
Wie ook voor kippenvel zorgt, is het Amerikaanse Village People. Maar dan om een andere reden. De bonte formatie – u weet wel met Indiaan, motorman, bouwvakker, cowboy, soldaat en leather boy, geeft een show die kruist tussen een tribute act – alleen zanger Victor Willis zat immers in de originele bezetting – en een Chippendales-show. Er worden sixpacks getoond, met konten gedraaid en olijke dansjes uitgevoerd. Toch wordt het nooit echt een groot feest, mede doordat Willis bij ieder nummer historische uitleg geeft, wat de vaart nogal uit de show haalt. Natuurlijk worden Go West, In The Navy en uitsmijter YMCA luidkeels meegezongen, maar dit optreden had ook in twintig minuten tot deze climax kunnen komen.
De zaterdag begint zowel qua weer als performance stralend, want onze landgenoten van Time Bandits spelen een heerlijk frisse set in de vroege middag onder een prettig zonnetje. De groep van frontman Alides Hidding, zoals immer getooid met prachtige hoed, steelt al snel de harten van het publiek met onder meer een groovy versie van Papa Was A Rolling Stone gevolgd voor het nummer waar iedereen opwachtte: hun eigen hitsingle I Am Specialized In You. Een stukje minder genieten is het bij de ooit zo vlotte posterboy Nik Kershaw. De voormalig tienerster uit Bristol heeft een arsenaal aan hits in de achterzak, maar kiest er toch voor om de eerste – The Riddle – pas halverwege de set tevoorschijn te toveren. Het zorgt ervoor dat het publiek dat door het trage tempo van de upbeat muziek niet echt meer uit de meedein-roes komt en daar veranderden klassiekers als Wouldn’t It Be Good, I Won’t Let The Sun Go Down On Me en The One And Only – die hij schreef voor Chesney Hawkes – helaas niets meer aan.
Gelukkig is daar feelgood-act Wet Wet Wet om de ingedutte bezoekers weer op de benen te krijgen met een heerlijke set vol meezingmateriaal. Want wie krijgt er nu geen warm gevoel in de buik van songs als Sweet Little Mistery, Angel Eyes, Wishing I Was Lucky en uiteraard Four Weddings And A Funeral-anthem Love Is All Around. Dat Marti Pellow als zanger daarbij al een tijdje terug is vervangen door Kevin Simm deert niemand. En terecht.
Met de Schotse crowdpleaser als voorprogramma en de Duitse Nena – die met een jonge band alle hits – zoals natuurlijk Nur geträumt, 99 Luftballons en een verrassende versie van Ramons’ Blitzkrieg Bop – nieuw elan geeft, als doorpakker, is het voor The Human League een intikker om de avond een glansrijk slotstuk te bezorgen. De groep van Philip Oakey – die al eerder het W-Festival omver blies – steelt vanavond wederom de show met een opwindende performance qua licht, geluid en visuals. De leadzanger klinkt nog als in zijn beste jaren en de legendarische topsongs als The Lebanon, Human en uiteraard Don’t You Want Me worden gebracht met de passie en energie die de band uit Sheffield in de jaren tachtig ooit zo stevig op de kaart zette.
Waar in Nederland sportwedstrijden en evenementen worden stilgelegd vanwege noodweer, is het aan de Vlaamse kust op zondagmiddag nog goed toeven. Een dun zonnetje brandt fel en een enkel buitje, waarvoor de bezoekers van het W-Festival nu kunnen schuilen in de megatent, waait snel weer over. De perfecte omstandigheden voor muzikaal duizendpoot Ray Wilson om de tent ook bij goed weer vol te spelen. De frontman van Genesis en grungerockers Stiltskin heeft daarbij een diepe zak vol repertoire om uit te kiezen. Zo komen Peter Gabriel’s Sledgehammer en Solsbury Hill en uiteraard Genesis-nummers als Follow You Follow Me en Land Of Confusion voorbij, maar ook Phil Collin’s solowerk als Another Day In Paradise en In The Air Tonight. De wat brave hitshow wordt afgesloten met misschien wel het beste nummer van de set: zijn eigen nineties-rockanthem Inside.
Het Zweedse The Cardigans pakt daarna met gemak de titel voor minst geïnspireerde band van de dag. De groep rond zangeres Nina Persson heeft alles mee om er een feest van te maken. Er zijn goede muzikanten, de stem van de frontvrouw heeft nog weinig ingeboekt en er zijn memorabele songs. Toch komt het optreden van de nineties-poprockers nooit van de grond. Het is futloos, traag en voorspelbaar. Als na een uur spelen met Lovefool en My Favourite Game wordt afgesloten, lijken het publiek en Persson zelf blij een loopje naar de bar te kunnen maken.
Nee, dan Natalie Imbruglia. De Australische, die we eigenlijk alleen echt kennen van de nineties-superkraker Torn, straalt en stuurt haar energieke liedjes tot aan de achterste rijen van de tent. De zangeres uit Sydney speelt met het publiek en begint qua stijl en vocalen steeds meer op haar landgenote Olivia Newton John te lijken, wat een groot compliment is. Imbruglia is de verrassing van deze editie van het W-Festival, maar staat op deze slotdag van deze editie toch in de schaduw bij de synth-veteranen uit Liverpool: Orchestral Manoeuvres In The Dark.
Alles klopt bij de hitshow van Andy McCluskey en Paul Humphreys. De visuals zijn schitterend, er is humor, nostalgie en een hele dikke sound. Het blokje ‘Architecture and Morality – het magnus Opus van OMD – met Visions en Joan Of Arc (Maid of Orleans) komt midden in de show binnen als een huis. Het duo wisselt elkaar af als frontman en er is voortdurend een drang om het publiek nog enthousiaster te krijgen. De vreugde-explosie bij sluitstuk Enola Gay is dan ook ver voorbij badplaats De Haan – waar ooit de video voor hun single Locomotion werd opgenomen – te horen.
De achtste editie van het W-Festival was er een met veel hoogtepunten en een enkele mispeer. Maar dat is ook niet zo gek, als je bedenkt dat veel van de oudgedienden niet meer dagelijks op de planken staan of in de studio zitten. Soms valt het tegen, maar vaak is er de verrassing – die in het ontwapenende of vertederende én muzikale kan zitten – die juist van dit soort retrofestivals zo’n onvoorspelbaar genot maken.
