‘Sin is niet ons laatste album’
Nederlands grootste hardrockband, Vandenberg, stierf een stille en onduidelijke dood, na het verschijnen van het album Alibi in 1985. Gitarist Ad Vandenberg vertrok naar Whitesnake, beleefde daar enorme successen, maar zijn eigen band kreeg nooit een waardig afscheid. Drie jaar geleden was daar ineens de comeback, met het album 2020. Een pandemie schopte helaas alle mooie plannen in het honderd. Met opvolger Sin gaat Vandenberg 2.0 wel de wereld over. “Ik wil het Vandenberg-verhaal mooi afronden.”
tekst: Han Neijenhuis
We zitten in hartje Enschede. Een mooie zomermiddag, op het terras van een fijne lunchroom. Ad Vandenberg kwam zojuist aan op de fiets. Lange haren in een knot, zonnebril op, bijna 70 jaar, maar zeer patent ogend. “Mensen doen wat spastisch over die leeftijd. Maar ik vind het geen probleem, ik heb een mooi leven, voel me goed. En ik fiets iedereen er nog uit”, zegt hij met zijn bekende lach.
Vrijwel zijn hele leven woont hij al in Twente. Geboren in Den Haag, vervolgens opgegroeid nabij de olieraffinaderijen van Shell in Rotterdam. “Als ik daar ben, vind ik dat een soort van lekker ruiken. Het zal de herinnering zijn aan mijn jeugd.”
Eind jaren zestig verhuisde het gezin Vandenberg naar de andere kant van het land. Enschede. De veertienjarige Adje vond het maar niks. “Ik vond laatst een briefje, dat ik destijds aan mijn moeder schreef: ‘Bij deze verklaar ik dat Enschede een dooie, saaie rotstad is’. Haha. Moet je me nu hier zien.”
Hij vind het fijn, Enschede. De rust, de schone lucht, de nuchtere mensen. “Ik reis natuurlijk veel, maar kom altijd weer graag terug. Mensen doen hier gewoon. Als ik door de stad fiets, schreeuwen ze wel eens: ‘Hé Adje’. Maar meer niet. Het houdt je met beide benen op de grond. Ook in mijn hectische jaren met Whitesnake.”
Gerrit
Terwijl Vandenberg zit te vertellen over zijn stad, stopt er een paar meter verderop een fietser. Type oude rocker. Iets langer haar dan zijn leeftijdsgenoten. Grijs. Onvervalst Tukkerse tongval. Ad kijkt op. “Hé Gerrit!”
En vertelt: “Dat is Gerrit. Mijn oudste en trouwste fan. De enige van wie ik weet dat die, heel lang geleden, mijn allereerste optreden met Mother of Pearl heeft gezien, hier op de markt. Hij brengt me vaak nieuwe bootlegs van Hendrix enzo.”
Ad en Gerrit houden even een ouwe-jongens-krentenbrood-praatje. Joviaal en gemoedelijk.
Sin
“Zo gaat dat hier. Altijd leuk”, grinnikt Ad Vandenberg een paar minuten later. Hij pakt de draad van zijn verhaal weer op. De band Vandenberg, daar wilden we naar toe. De herrijzenis, de albums 2020 en het kersverse Sin. En vooral het waarom van deze comeback.
“Weet je, in 2010 heb ik als Vandenberg een nummer gemaakt voor het kampioenschap van FC Twente. Met Jan Hoving, een te gekke zanger. Toen speelde al het idee voor een comeback, maar ik was huiverig, dan verwachten mensen toch weer al dat oude repertoire. Daar had ik nog niet zo’n trek in. Dus toen ben ik met Jan MoonKings begonnen.”
Maar nu dan wel Vandenberg!?
“Punt was dat Jan boer is. Hij heeft een groot bedrijf en eigenlijk te weinig tijd voor een serieuze band. Daar heb ik alle begrip voor. Maar ik wilde graag verder. Toen begon mijn platenmaatschappij weer over Vandenberg. En ik realiseerde me dat die band eigenlijk nooit goed is afgerond.”
” Het was destijds, midden jaren tachtig, een combinatie van factoren. Vandenberg had een superstart, maar gaandeweg werd het steeds moeilijker, zeker nadat Alibi uit kwam. Het rommelde in de band, de samenwerking met onze zanger Bert Heerink was heel moeizaam, die hebben we uiteindelijk ontslagen. Bovendien wilde het platenlabel ons in een andere richting drukken, beetje Duran Duran, zoiets. Dat zag ik helemaal niet zitten. Nou ja, en toen kwam voor de zoveelste keer David Coverdale om de hoek kijken en heb ik gekozen voor Whitesnake. Nooit spijt van gehad trouwens, haha.”
Feelgood
Met de albums 2020 en Sin maakt Vandenberg een krachtige, vette comeback. Heavier dan vroeger. Maar wel met de feelgood-vibe uit de eighties. Ad Vandenberg beaamt dat, anderzijds bestrijdt hij dat de sound op de jaren tachtig is gebaseerd.
“Destijds waren producties veel meer opgepompt. Niet puur. Dat vind ik van Sin wel. De sound is heel erg in your face. Dat is wel een verschil met vroeger. Ook zit er veel variatie in mijn gitaarriffs. Maar in de basis is het gewoon een bandje. Gitaar, bas, drums, zang, zoals veel seventies-bands. Niks overgeproduceerd.”
“Wel hecht ik aan de sfeer van de jaren zeventig en tachtig. Dat je een plaat van AC/DC, Van Halen of Zeppelin opzet, dat gevoel, er is eigenlijk nooit iets gekomen dat beter is. Dat is ook wat ik zo gaaf blijf vinden aan live spelen. Dat je mensen een geweldige avond bezorgt. Zij krijgen energie van ons, wij van hen.”
Energiek
Vandenberg 2.0 gaat weer op pad, met Randy van der Elsen (bas), Koen Herfst (drums) en de Zweedse zanger Matts Levén. Nederland, Europa en volgend jaar zeer waarschijn ook de V.S. Een hele organisatie om dat agendatechnisch, logistiek en financieel allemaal rond te krijgen. Een muzikant die bijna 70 is en alles al heeft meegemaakt zou ook lekker in zijn hangmatje of op een terrasje in Enschede kunnen vertoeven.
“Haha ja”, lacht die. “Maar joh, ik vind het gewoon nog steeds te gek, dus ik ga het gewoon weer doen. En ja, 70. So what? Ik voel me goed en energiek. Tussen de toers door kom ik gewoon fijn terug naar Enschede, dan is er tijd genoeg om hier op het terras te zitten.”
Het nieuwe album Sin (Mascot Label Group) is uit
Tourdata:
vrijdag 25 augustus: De Boerderij – Zoetermeer
zaterdag 26 augustus: Metropool – Enschede
dinsdag 21 november: Luxor Live – Arnhem
donderdag 23 november: Muziekgieterij – Maastricht
zondag 26 november: Hedon – Zwolle
