IJZERSTERK MET VEEL OUDJES IN TOPVORM
Na drie dagen NorthSeaJazz kun je eigenlijk tot de conclusie komen dat je, ondanks veel gezien te hebben, je ook veel gemist hebt, maar dat kan nu eenmaal niet anders bij een festival met zo’n groot en divers aanbod. North Sea Jazz mag trots zijn op zowel de diversiteit van de muziek als die van het publiek, dit geeft het festival een heerlijke vibe
Tekst: Paul Graafmans
Foto’s: Ans van Heck
Dit merk je ook aan de mensen die je spreekt op NSJ, ze zijn allemaal opgewekt en vrolijk, deel van de bezoekers komt ook echt voor de sfeer en voor hun is het mooi meegenomen dat er zo’n divers aanbod is, er is voor ieder wat wils.
Zo stond op vrijdagmiddag al vroeg in het programma een hele grote meneer geprogrammeerd; Van Morrison. Van hem is bekend dat hij zijn nukken heeft en vaak “the Grumpy Old Man” uithangt, dat was deze middag niet anders. Begeleid door een uitmuntende band werd het toch geen enerverende show, deels kwam dit door de keuze van het songmateriaal (geen hits) maar grotendeels door de ongeïnteresseerde indruk die “Van the Man” maakte. Hij zou in staat geacht moeten worden om op basis van zijn fantastische songmateriaal en de prima begeleidingsband, een spetterend optreden te kunnen verzorgen, gemiste kans dus.
Dat het ook anders kan, was te zien bij de 86-jarige blueslegende Buddy Guy, deze verzorgde een sprankelend optreden, waarbij hij zijn Fender Stratocaster niet ontzag, deze vuur liet spugen en daarbij, voor een 86-jarige, nog flink wat capriolen uithaalde en de nodige grappen maakte. Deze man, de laatste van de grote bluesgitaristen, straalde levenslust uit en hoewel hij bezig is aan zijn afscheidstournee, zou je denken dat hij nog wel wat jaartjes mee kan.
Wat mooi om deze bluesman handig gebruik te zien maken van zijn heerlijke band, hij gaf ze genoeg ruimte om hun kunnen te vertonen, zodat Buddy Guy zelf even op adem kon komen op de achtergrond. Dit deed hij zeer slim en tja, je hoeft hem niets meer te leren. Deze “Damn Right Farewell Tour” mag best nog wel even duren, energie heeft Buddy Guy nog genoeg.
Er stond dit jaar ook een behoorlijk aandeel aan rap/hiphop geprogrammeerd, dit past prima bij de diversiteit van het festival, in de Nile, de grootste zaal op NSJ, stond vrijdagavond Little Simz, deze Britse rapper die volgens haar paspoort Simbiatu Ajikawo heet, geprogrammeerd, was goed gezien van de organisatie om haar in deze zaal te zetten, want deze was goed gevuld en dat was niet voor niets.Bam! Vanaf de eerste tonen pakte Little Simz haar publiek in met haar tomeloze energie!
Wat een power komt er uit deze fragiele dame, haar lyrics liepen perfect terwijl ze geen minuut stilstaat, daarbij worden op het grote scherm achter haar bijpassende graphics vertoond met dansende figuren, dat haar beats en muziek in eerste instantie uit de computer komen deert eigenlijk niemand, maar mooi is het als halverwege haar set een gitarist en bassist op het podium verschijnen. Ondanks dat ze een grote zonnebril droeg, was ze zichtbaar geëmotioneerd door de overweldigende reacties uit het publiek die Little Simz waarschijnlijk voor goed in hun hart hebben gesloten.
Hoe anders is dan een optreden van de “Teskey Brothers”, deze van origine Australische band, die tijdens de zomermaanden in Europa verblijven, spelen gloedvolle soul/R&B van de traditionele soort. Heerlijke muziek tijdens deze broeierige versie van NSJ, maar misschien ook wel te loom om het publiek echt mee te krijgen. Ze hebben echt wel de pakkende songs. Pak het openingsnummer “remember the time’, dat is er zo eentje. Ook “Drown in my own Tears” van Ray Charles werd met verve uitgevoerd, maar de vonk sloeg vanavond niet over.
Toch blijft het een genot om naar de stem van Josh Teskey te luisteren, die tegen het geluid van een Otis Redding aan schurkt, dus om even rust te nemen voor het concert van Stormzy was dit een prima moment.
Stormzy; de boomlange rapper uit Croydon GB, de afsluiter voor de vrijdagavond in de Nile, de man die grime bij een groter publiek heeft gebracht, doet de zaal volstromen met een verwachtingsvol publiek.
Stormzy kan rappen als geen ander en wisselt dit ook graag af met wat gospel/R&B, juist vanavond liet hij zich misschien wel te veel van deze kant zien. Het begin van het concert was nog veelbelovend, maar hierna zakte het toch wat in, je kon zien dat dit niet was wat het publiek verwachtte, die wilde nog even knallen na zo’n lange dag, gedurende Stormzy zijn concert zag je dus ook nogal wat publiek afdruipen. Op het einde van de set kwamen toch nog wat stevigere nummers tevoorschijn maar een groot deel van het publiek was toen waarschijnlijk al onderweg naar huis, jammer, zeker gezien de hooggespannen verwachtingen en de reputatie van Stormzy.
De zondag begint heerlijk op NSJ, met de Sven Hammond Big Band plays Ray Charles. Sven Hammond is inmiddels al een naam die sowieso een zaal op zijn kop kan zetten, als hij dan ook nog wat special guests van kaliber meeneemt dan mag je wel wat verwachten.
Berget Lewis is er zo eentje, een dijk van een stem die kan wedijveren met de grote der aarde.
Deze zondagmiddag heeft Hammond gekozen om stomend eerbetoon te geven aan Ray Charles, terwijl buiten de heftige regenbui toch echt voor wat verkoeling zorgt. Het is niet alleen Lewis die er voor zorgt dat de Sven Hammond Big Band boven zichzelf uitstijgt, eveneens Pablo van de Poel, gitarist en zanger van rockband DeWolff draagt zijn steentje bij en laat horen dat we in Nederland genoeg talent hebben rondlopen.
Natuurlijk biedt het repertoire van Ray Charles genoeg mogelijkheden om het dak er eens even af te blazen, wat Sven Hammond deze middag dan ook aardig lukt.
Benny Sings (Tim van Berkestijn) treedt gek genoeg pas voor de eerste keer op tijdens het NorthSeaJazz-festival, best merkwaardig voor iemand die al twintig jaar in het vak zit en gewaardeerd wordt door collega’s uit binnen- en buitenland en ook fans heeft over heel de wereld.In de kleine zaal, Darling, komt zijn heerlijke Funky Pop prima tot zijn recht, het publiek laat zich de muziek van Benny Sings goed smaken, zanger Tim, in het begin wat schuchter, gooit al gauw de schroom van zich af en zet een heerlijke set weg.
Mooie van het NSJ is dat je het ene moment kunt genieten van een intiem optreden en dat je daarna met twintigduizend man naar een wereldster staat te kijken.
Zo’n wereldster is Seal uiteraard, al liggen zijn hoogtijdagen al weer een behoorlijke tijd achter zich.
In de jaren ’90 van de vorige eeuw wist Seal een behoorlijk pak hits te scoren, “Killer, Crazy en Kiss from a Rose” zijn er daar enkele van. “Crazy” zat al helemaal voorin in de set, mooi als je met zo’n hit kunt beginnen en dat met een prima spelende band, met in hun gelederen Trevor Horn die o.a. de basgitaar voor zijn rekening nam, toch was het gehele concert van Seal te wisselvallig, tuurlijk was er “Killer” wat bij het publiek voor danspasjes zorgde en “Future Love Paradise” is ook zo’n lekker nummer, het was toch allemaal wat te braafjes. Maar goed, dat is de muziek van Seal altijd al wel geweest; prima top 40-muziek die eigenlijk iedereen wel te versmaden vind maar niks hoogdravends heeft. En ja, zelfs Trevor Horn, de fameuze producer van zijn grootste hits en van zoveel anderen, was erbij als bandleider. Hoe bijzonder!
Een van de grote beloftes op deze editie van NorthSeaJazz moet toch wel Gabriels zijn, met imposante zanger/frontmanJacob Lusk, door vele getipt als een van de grote nieuwe sterren, het weekend voor NorthSeaJazz liet hij op RockWerchter zien dat hij moeiteloos een tent met 22.000 mensen totaal op zijn kop kan zetten.Hoe anders kan het een week later zijn; met praktisch eenzelfde setlist lukte het Gabriels toch niet om het publiek om hun vingers te winden, dit terwijl Jacob Lusk toch een frontman is die echt wel de stem, moves en attitude heeft om van ieder optreden iets bijzonders te maken.
Misschien ligt het aan de indeling van de Maas (grote zaal Ahoy); aan beide kanten staan de grote deuren open zodat het publiek gedurende heel het optreden aan de wandel is, dit haalt echt wel de spanning uit deze show.Toch viel er genoeg te genieten; nummers als “To he Moon and Back, Angels & Queens” waarmee de set opende zijn gewoon ijzersterk, de handen van het publiek gingen ook op elkaar bij het eerbetoon aan Tina Turner met “Private Dancer” en daarna gevolgd door “Back to Life” van Soul II Soul.
Gabriels bewees genoeg potentie te hebben, maar deze keer werd het geen concert dat als uitzonderlijk de boeken ingaat, toch gaan we Gabriels nog wel terugzien op NorthSeaJazz.
Veel mensen op NorthSeaJazz keken uit naar het optreden van Gregory Porter, niet zonder reden natuurlijk, meerdere keren, laatste keer in 2022 stond hij al op het festival en mag wel gezien worden als de publieksfavoriet.
Bij zijn opkomst bleek al, hij kan echt niets fout doen bij het publiek. Wat een innemende persoonlijkheid is het toch, prachtige stem en toch wel het uiterlijk van een vriendelijke reus.
Vanaf de eerste tonen hoorde je al dat deze band er zin in had, muzikanten en zanger straalde speelplezier uit.
De muzikanten kregen de kans om hun kunnen te tonen, zeker de saxofonist kreeg volop de ruimte. Liquid Spirit is zo’n nummer dat eigenlijk iedereen wel eens gehoord heeft, je zag in het publiek dat er velen op dit nummer te wachten zaten, aan alle kanten werd er gedanst. Gregory Porter heeft prima door hoe hij een publiek van 22.000 personen kan bespelen, met een grap, een serieus verhaal en met zijn innemende glimlach hou je al snel van die man. Zijn muziek, dat een mengelmoes is van R&B, Soul en Jazz met een eigentijds sausje, is natuurlijk geknipt voor NorthSeaJazz, moet gek lopen wilt Gregory voor volgend jaar niet weer een uitnodiging krijgen en anders toch zeker voor 2025.
Typhoon hoort toch wel bij de vaandeldragers van de Nederlandse crossover-muziek, wordt hij vaak benoemd als rapper, zijn muziek behelst veel meer muziekvormen; reggae, pop, rap, R&B, Afrikaanse ritmes: alles gaat in de blender en dan heb je Typhoons muziek.
En Typhoon is zo’n heerlijke stuiterbal op het podium, die tijdens het stuiteren zijn rap’s over het podium stort en in andere nummers laat hij zien dat hij geen onverdienstelijk zanger is.
Anders dan bij het optreden van Gabriels, weet Typhoon het publiek in de Maas wel vast te houden, hij weet ze ook nog te laten springen, dansen, juichen, klappen en te ontroeren.
De ontroering kwam zeker toen hij vertelde over zijn burn-out, die hem een jaar heeft gekost om te overwinnen, het publiek liet zich hierna van zijn beste kant zien, wat Typhoon roerde tot tranen.
Typhoon draait al even mee, maar sleet zit er zeker nog niet op, nummers van zijn laatste album “Lichthuis” lieten zich live ook goed smaken en bewezen dat Nederlandse artiesten op NorthSeaJazz niet onder doen voor de grote buitenlandse artiesten.
Als afsluiter van NorthSeaJazz 2023 stond Lizzo geprogrammeerd in de Nile, de grootste zaal van het festival waar moeiteloos 20.000 personen in kunnen. Was dit terecht? Ja en nee. De zaal raakte al voor het optreden goed gevuld, met veelal een jong en vrouwelijk publiek die verwachtingsvol zo dicht mogelijk bij het podium wilden staan.
Mooi op tijd begon Lizzo aan haar set “Cuz i love You” knalde er gelijk goed in, zoals we van Lizzo gewend zijn stroomde ook gelijk het podium vol met danseressen. Het verhaal van Lizzo is uiteraard bij vele bekend; wees blij met jezelf, hoe je er ook uitziet, wie of wat je ook bent! Prachtige positieve boodschap. Dat Lizzo deze boodschap ten volle uitdraagt is prachtig en daar valt werkelijk niks negatiefs over te zeggen, al moet ze wel zorgen dat de balans wat dit betreft in orde blijft.
Maar dan de songs en show; tja, dit is toch een beetje kauwgomballenpop; klinkt in het begin hartstikke lekker en ziet er allemaal prachtig uit, maar na eventjes gaat de smaak er toch een beetje af en is het vooral veel van hetzelfde.
Waarschijnlijk was bijvoorbeeld een Gregory Porter toch een betere afsluiter geweest voor een prima North Sea Jazz Festival 2023.
