Als je de Ziggo Dome binnen tien minuten kunt uitverkopen dan ben je grote en schept dat verwachtingen, Lana Del Rey is zo’n artieste, zonder al te veel hits ongekend populair, maar of ze de verwachting in kan lossen dat zal blijken.
Door Paul Graafmans
Lana Del Rey is een ongrijpbare artiest, beetje mysterieus ook, maakt albums bij de vleet, treedt niet al te vaak op, was immers al weer tien jaar geleden dat ze voor de laatste keer op een podium stond in Nederland.
En dan de aankondiging van een concert in de Ziggo Dome een week geleden, dat is ongekend, normaal gesproken kunnen fans maanden naar een concert toeleven, hoe anders is dat bij Lana Del Rey.
De Ziggo Dome stroomde al vroeg vol met de vaak uitbundig uitgedoste fans, toch moesten de fans, ondanks dat Mojo had aangekondigd dat het concert een kwartier vervroegd was, nog even geduld hebben.
Maar daar stond ze dan, een half uur later gepland, Lana Del Rey in eigen verschijning! De show begon rustig met een korte uitvoering van het nummer “A&W”, duidelijk zichtbaar was, dat Lana een beetje zoekende was naar de juiste wijze om het concert voort te zetten, ze oogde ietwat verlegen. Overigens wordt ze bijgestaan door een prima spelende band met hierin vaste gitarist Blake Stranathan en keyboardspeler Byron Thomas, hiernaast ook nog een drietal prachtige achtergrondzangeressen en een zestal danseressen.
Overigens lukte het de band soms ternauwernood om boven het publiek, dat alle nummers woord voor woord luidkeels meezong, uit te komen.
Vanaf het vierde nummer “Chemtrails over the Country Club” zag je de schroom een beetje afvallen van Lana en ging zij zich wat gemakkelijker over het feeëriek en stemmig aangeklede podium bewegen, overigens wel op haar geheel eigen wijze, het leek soms meer op zweven.
Het bleek wel dat Lana haar droompop heel wat prachtige nummers heeft voortgebracht, haar nummers hebben de voor haar kenmerkende onderhuidse spanning en vleugen van melancholie, of deze muziek past in de met een uitzinnig publiek gevulde Ziggo Dome, kun je jezelf afvragen, maar haar publiek maalde hier niet om.
Naarmate het optreden vorderde ging het publiek wat meer gedoseerd meezingen en juichen, dit gaf Lana de ruimte om te laten horen dat ze over een fantastische stem beschikt, iets wat wel eens betwijfeld wordt, zeker in nummers als “Ride”, “Born to Die” en “Norman Fucking Rockwell” kon ze excelleren.
De climax van het optreden zat hem toch in de slotfase van het optreden; een sterk nummer als “Summertime Sadness, gevolgd door een gloedvolle uitvoering van “Did you know that there’s a tunnel under ocean Boulevard” en als laatste nummer, haar grootste hit; “Video Games”met de prachtige videoclip afgespeeld op het grote scherm achterop het podium.
Eigengereid als Lana is volgde er geen bisnummer en eigenlijk was het goed zo, dit zouden meer artiesten moeten doen, gewoon anderhalf uur spelen en dan klaar.
Zijn de hoge verwachtingen ingelost? Voor een groot deel van het aanwezige publiek wel, zij hebben haar grote idool gezien en gehoord.
Kijk je wat kritischer dan concludeer je dat het best wat meer had mogen zijn; goede band, mooie entourage, sterke nummers, prima zangeres; maar het duurde wat te lang voordat Lana haar schroom van zich afgooide, misschien toch wat vaker optreden, anderzijds; een podiumbeest zal Lana Del Rey nooit worden dus moet ze maar gewoon zichzelf blijven.
