Pinkpop nieuwe stijl? Nee, de typische kenmerken van het festival bleven afgelopen drie dagen fier overeind. De sfeer, het terrein, de roze kleuren en de aankleding, het is allemaal zo herkenbaar. Maar de transitie naar een jonger publiek is op schema. Dat bleek dit jaar wel.
Tekst: Jean-Paul Heck en Martien Koolen
Er werd wat geklaagd over het gebrek aan persoonlijkheden op Pinkpop 2023. Ach ja. Met Pink, Robbie Williams, Alice Cooper, Josh Homme, Aerosmith’s Joe Perry en jawel, filmster Johnny Depp was er aan iconische namen geen gebrek. Het is ook helemaal niet zo belangrijk. Mooi was wel om te zien hoe Pinkpop probeert om jong en oud te verenigen. Toen Alice Cooper begin jaren ’70 Amerika in vuur en vlam zette door anarchie en hel en verdoemenis te prediken, waren supersterren zoals Homme, Williams, Pink en de mannen van The Script nog niet eens geboren.
Het was een fraaie clash die zich zaterdag binnen het uur op het hoofdpodium afspeelde. Een clash die pas vak aan het einde van de middag of in de avond vorm kreeg. De dagslots waren toch vooral voorbehouden aan de jongere acts die soms op een geweldige manier maar soms ook helemaal niet wisten te bekoren. Het was ook de eerste keer dat Jan Smeets niet op het podium te zien was. Normaliter had hij bij dit warme weer allang de microfoon gepakt om de bezoekers te waarschuwen voor het gevaar van de zon. De tips van insmeren en goed drinken werden dit keer vanaf digitale borden gecommuniceerd.
Het past ook bij de verdere modernisering van Pinkpop. Maar er is meer anders. De gemiddelde leeftijd leek op deze editie duidelijk lager dan de jaren ervoor. Zelfs de twee hoofdacts op vrijdag en zaterdag zijn duidelijk vanuit een crossover gedachte ingevlogen. Pink is van en voor alle leeftijden en deed precies wat ze al jaren doet: als een vrouwelijke Peter Pan al vliegend en tegelijkertijd fantastisch zingend inpakken. Samen met The War On Drugs vormt zij de voortrekkers van de eerste dag.
Wat bij The War On Drugs meteen opvalt is het feit dat dit eigenlijk muziek is voor een mooie zaal met een fantastische lichtshow, want in het volle zonlicht komt de melancholische en soms psychedelische mid tempo radiorock van The War On Drugs wat minder sterk over, Zanger/gitarist Adam Granduciel is nou ook niet echt iemand met een geweldig charisma, maar hij is wel blij dat hij op Pinkpop zijn entree mag maken, tenminste dat zegt hij meerdere malen. Hoogtepunten van de set zijn toch zeker “Victim” en “Eyes To The Wind”, prachtige sfeervolle muziek, ideaal voor deze warme zomeravond, maar het publiek lijkt toch maar mondjesmaat te genieten, helaas, want deze band is echt een lust voor het oor. De heerlijke set wordt afgesloten met de titelsong van War On Drugs vijfde album “I Don’t Live Here Anymore” (2021) en wat mij betreft had Granduciel en zijn muzikale kompanen deze eerste Pinkpop dag mogen afsluiten.
Voor de zevende keer staan The Editors op Pinkpop en ja, het moet/mag gezegd, ook deze keer was het weer genieten van die typische Britse sound van deze band uit Birmingham. Inmiddels bestaat de band uit zes bandleden want “nieuwkomer” Benjamin John Power, aka Black Mass, is in 2022 de gelederen komen versterken en hij zorgt voor de elektronische “nieuwe” sound van The Editors. “Strange Intimacy” van hun zevende studioalbum EBM (2022) opent de set en de sfeer zit er meteen goed in, want het publiek gaat vanaf de eerste tonen volop mee. “Bones” en “Munich” ontbreken natuurlijk vanavond ook niet en deze staan beiden als het bekende huis; lekker dus!
Die kwalificatie gaat ook op voor DeWolff, die volgens de “Pinkpop opperspreekstalmeester” de beste live band van Nederland, deze tweede dag van het Pinkpopfestival. De Limburgse psychedelische blues rockband bracht een tijdje geleden hun beste album, Love, Death & In Between uit en de grote vraag is dan ook of deze blues rock limbo’s zich hier nog moeten bewijzen; nee dus, want was dit een show, wat een power, wat een emotie. Het blazersensemble en de twee achtergrondzangeressen zorgden voor een nog vollere en explosievere sound, wat meteen te horen en te voelen was in de magistrale opening Nighttrain.
De band had er zin in, dat was vanaf het begin meteen duidelijk en Pablo van de Poel hield zelfs nog even een praatje (over keuzes maken in je leven) met het enthousiaste publiek. De setlist kende eigenlijk alleen maar hoogtepunten met nummers zoalsTreasure City Moonlight, Message For My Baby en het al eerdergenoemde Night Train. Pablo liet zien en horen dat hij een excellente zanger en gitarist is en met het slotakkoord Rosita eindigde deze gig veel te vroeg, want DeWollf had best nog een aantal nummers meer mogen spelen.
Er was op de eerste dag ook plaats voor wat kleinere acts zoals de Belgische formatie SONS. De muziek van SONS is hard, vet strak, opzwepend en vooral de basgitaar riffs van Jens De Ruyte ronken lekker door in je ledematen. Family Dinner, van SONS zeer gewaardeerde gelijknamige debuutalbum, zet het publiek aanwezig bij Stage 4 meteen in vuur en vlam, want dit is echt muziek waar je niet stil bij kunt blijven staan. SONS bewees al op andere festivals, zoals Rock Werchter en Pukkelpop, dat dit een band is om in de gaten te houden. Punkrocknummers zoals Bike, Naughty en Tube Spit zijn dan ook best catchy te noemen en bevatten bovendien vette gitaarriffs en soms onnavolgbare gitaarsolo’s. Slotakkoord Ricochet was wat mij betreft het hoogtepunt van deze bruisende en wervelende gig, wat een power, een van de grote verrassingen van Pinkpop 2023; houd deze jongens in de gaten!!
Vampieren, zoals Dracula en Nosferatu, leven ’s nachts en kunnen het daglicht niet verdragen, gelukkig geldt dat niet voor The Hollywood Vampires (vernoemd naar een drinkclub van Alice Cooper uit de jaren zeventig) want die komen zaterdag namiddag pas echt goed tot leven op het hoofdpodium van Pinkpop. Het is erg druk want heel veel vrouwen en jonge meisjes vooral, willen Johnny Depp (gitaar, zang) natuurlijk zien, maar deze superband – verder bestaande uit Alice Cooper (zang, gitaar, mondharmonica), Joe Perry (gitaar), Glen Sobel (drums), Chris Wyse (basgitaar), Buck Johnson (orgel) en Tommy Henriksen (gitaar) – moet het natuurlijk toch van de muziek hebben.
De setlist bestaat altijd uit een mix van eigen Vampires nummers en een aantal covers en vandaag wordt geopend met het tweeluik I Want My Now (van het debuutalbum uit 2015) en Raise The Dead (van het album Rise), heerlijke hardrock nummers waarbij vooral de vocalen van Alice floreren; het lijkt wel of zijn stem helemaal niet “aangetast” wordt door zijn leeftijd! Natuurlijk is het dan tijd voor een aantal covers, zoals Heroes, helemaal niet onaardig gezongen door Depp, het verrassende People Who Died (een Jim Caroll Band cover), ook gezongen door Depp en de Killing Joke cover The Death And Resurrection Show. Maar de band en ook het publiek gaat pas echt “los” bij de Yardbirds cover Train Kept A- Rollin’, volgens Alice Cooper de favoriete band van de Vampires, en dat komt vooral door de heerlijke, supersmerige vette gitaarsolo van mister Joe Perry, een van de beste en misschien meest ondergewaardeerde bluesgitaristen ooit.
Verrassend is wat mij betreft ook de Aerosmith klassieker Walk This Way en het slotakkoord is natuurlijk de Alice Cooper hit pur sang School’s Out, waarbij zoals waarschijnlijk bekend ook nog stukjes van Another Brick In The Wall van Floyd voorbijkomen. Wat een heerlijke, lekkere “ouderwetse” bluesy hardrock set zetten The Hollywood Vampires hier neer. Dat geldt ook voor The Script. Het blijft wonderbaarlijk dat de band zo kort na de onverwachte dood van gitarist Mark Sheehan gewoon weer toert. De band doet het geweldig en weet de emoties in bedwang te houden.
Zelfs bij het akoestische If You Could See Me Now dat ook de fans op het Pinkpop-terrein niet onberoerd laat. Emoties en persoonlijke boodschappen was toch wel het devies van deze zaterdag. Ook Robbie Williams zal later die avond afsluiten met een persoonlijke boodschap waarin hij openhartig is over zijn drank- en drugsgebruik en zelfs zijn suïcidale gedachten opbiecht. Zijn show is identiek aan zijn shows in de Ziggo Dome, al valt het op dat hij wel wat vaker naar lucht moet happen.
Eerder die middag hadden achtereenvolgens The Black Keys en Queens Of The Stone Age de balans naar puike gitaarrock laten doorslaan. The Black Keys uit Nashville doen dat wat ze al jaren zo goed doen maar nooit eerder op Pinkpop: Een zompige set vol prachtige songs spelen. Dit keer overigens wel met een extra gitarist die wellicht de rauwheid van de live-performance er wel af haalt. Nee, de rauwe, ruige en rafelige Black Keys zijn live wellicht verleden tijd, al bewijzen de laatste twee studioalbums weer het tegendeel. Maar lekker is het nog altijd.
Een kwalificatie die ook voor Queens of the Stone Age geldt. Met het nieuwe album Times New Roman sinds vorige week in de schappen, hebben de mannen uit Los Angeles er weer zin in. Ondanks de ellende die frontman Josh Homme over zich heel moest laten komen. Met No One Knows opent de band snoeihard en retestrak het feestje. Het gaat daarna snel met een reeks cracks, waarna het even stil valt als het overigens heerlijke nieuwe nummer Carnavoyeur wordt gespeeld. Natuurlijk herdenkt Homme zijn overleden vriend Mark Lanegan met een ziedende versie van God Is In The Radio. Net als zijn andere goede vriend Dave Grohl gebruikt Homme zijn nieuwe materiaal om te helen en tegelijkertijd zijn fans te vermaken. Het lukt hem glansrijk.
Op de laatste dag mag The DMA’s, hun opwachting maken. The DMA’s, opgericht in 2012, bestaat uit Johnny Took, Tommy O’Dell en Matt Mason, zijn van Australië en de band is vooral bekend geworden door hun cover van de megahit van Cher: Believe. De muziek van DMA’s heeft duidelijke invloeden van bands zoals The Stone Roses en Oasis en live gaan de drie heren lekker tekeer. De energie die DMA’s op het Pinkpoppodium etaleert is aanstekelijk en zanger Tommy O’Dell krijgt het publiek goed aan de gang en dat heeft vooral ook te maken met het feit dat de songs van DMA’s “gemakkelijk” zijn om mee te zingen en of brullen.
Fading Like A Picture en Delete (eerste single uit 2014) zijn swingende gitaarliedjes die het jongere publiek zeker aanspreken en ik denk dan ook dat DMA’s met hun Britpop-revival sound kan uitgroeien tot een echte, iconische festivalband. Dat is Di-rect de laatste jaren ook geworden. De opening 90’s Kid is in ieder geval een uitstekende keuze om dit optreden te beginnen; zanger Marcel Veenendaal is weer eens lekker opvallend uitgedost en vooral Spike schijnt er weer heel veel zin in te hebben. Tweede song van de dag is Hibernation en dat is wat mij betreft het hoogtepunt van dit optreden; Di-rect in optima forma, ondersteund door een aantal uitstekende blazers die net dat extra cachet aan dit nummer geven. Natuurlijk moet Veenendaal het publiek nog even toespreken en vooral bedanken voor de steun aan de band en Soldier On wordt dan toch weer op een prachtige manier door hem vertolkt, want dat deze gast kan zingen – al is het wel soms een beetje te “dramatisch” – staat buiten kijf. De klassieke Di-rect song Young Ones mag natuurlijk ook niet ontbreken en de Haagse “bluffers” sluiten dit prima optreden af met How My Heart Was Won.
Waar bij Di-Rect alles op rolletjes loopt, daar zakt Goldband stevig door het festivalijs. Waar eerder op de dag Donnie met zijn lichtvoetige humor en gast Rene Froger wel overeind blijft. Daar krijgen de Hagenezen de kous over de kop. De meest besproken band van Nederland in het afgelopen jaar, zou Pinkpop wel even in vuur en vlam zetten. Niet dus. Pas de laatste 10 minuten gaat het publiek schoorvoetend mee en vraagt zich na afloop af waarom in Godsnaam de hit met Maan niet werd gespeeld.
Verrassend is wel het optreden van het Belgische BRUTUS bestaande uit Stefanie Mannaerts (drums, zang), Stijn Vanhoegaerden (gitaar) en Peter Mulders (basgitaar) en hun muziek is te omschrijven als progressieve rock/metal waarbij natuurlijk opvallend is dat de drummer ook nog eens de vocalen voor haar rekening neemt. Toch is dat een moeilijke combinatie, drummen en zingen en dat blijkt helaas vandaag tijdens deze gig ook weer, want vooral de zang van Stefanie is vaak moeilijk te verstaan en ook bijna niet te horen.
Dat heeft helaas ook te maken met het feit dat de geluidsman/vrouw van BRUTUS of Pinkpop redelijk doof is want vooral de eerste nummers klinken eigenlijk als een ordinaire bak herrie waardoor de nuances in de muziek van dit veelbelovende trio compleet wegvallen. De meeste nummers zijn retestrak en het was dan ook headbangen geblazen bij hardere tracks zoals Liar en War. BRUTUS bewees een fantastisch sterke liveband te zijn, jammer van het slechte geluid in het begin, maar ook deze Belgische band moeten we zeker in de gaten houden.
Voor de vijfde keer staan de Red Hot Chili Peppers op Pinkpop en deze keer mogen ze weer eens het festival echt afsluiten. De grote vraag van tevoren was toch wel of de Peppers het publiek noch konden verrassen of dat het toch weer een redelijk saai voorspelbaar optreden zou worden. Nou, gelukkig was dit optreden weer eens ouderwets goed want Frusciante was tijdens het hele optreden meer dan uitstekend bij de les en ook zanger Antony Kiedis – met been in een brace – was deze avond super bij stem.
De setlist leek trouwens wel heel veel op die uit 2006, maar dat kunnen de meeste toeschouwers zich toch niet meer herinneren…. Scar Tissue en Dani California zitten al vrij vroeg in de set en maken duidelijk dat de band weer eens in topvorm is en er lekker op los rockt; ook het publiek gaat zeker met deze Peppers klassiekers mee en geniet met volle teugen.
Eerste echte hoogtepunt is het retestrak gespeelde Suck My Kiss van een van hun beste albums Blood, Sugar, Seks, Magik, ooit, maar ook Californication mag er zijn vanavond, vooral als dit nummer “ontaardt” in een heerlijke spontane jam met hoofdrollen voor John en Flea. Helaas zijn de vijf nieuwe nummers van Limited Love en Return Of The Dream Canteen niet van hetzelfde niveau als de oudere tracks en tijdens deze songs wordt het optreden dan ook enigszins vervelend en langdradig, vooral Reach Out is eigenlijk niet te pruimen. Soul To Squeeze, alleen uitgebracht als een single in 1993 is dan wel weer heel lekker om naar te luisteren, maar ook de Peppers bewaren het beste tot het einde, want de toegiften Under The Bridge, massaal meegebruld door heel Landgraaf, en het super funky Give It Away zijn echt de kersen op de taart van dit meer dan uitstekende Peppers optreden.
Pinkpop 2023 zal niet de geschiedenisboeken ingaan als legendarisch maar zeker wel als een goed voorbeeld hoe een festival langzaam een nieuw publiek aan zich weet te binden. Of het nu TikTok-liefhebbers zijn of old school Pinkpop-bezoekers. De balans was goed en de uitvoering uitstekend. Op naar 2024!
