Het was mooi geweest. Vorig jaar zomer landde de afscheidstour van Kiss voor de tweede keer in de Ziggo Dome en de band liet die avond een onuitwisbare indruk achter. Alles klopte: Paul Stanley was vocaal in topvorm, de show liep op rolletjes en het geluid was perfect. Zo had het moeten eindigen. Toch besloot de band om er nog één Europees rondje aan vast te plakken.
Tekst en foto’s: Jean-Paul Heck
Maar gisteravond was alles anders. Met de naderende afscheid shows in het New Yorkse Madison Square Garden in aantocht, was het voor de fans de laatste om ‘hun’ band in Nederland te zien en te horen.Het werd jammer genoeg geen onverdeeld genoegen. Waar vorig jaar de focus van Kiss groot was, daar verliep het gisteravond allemaal behoorlijk moeizaam. Nog voor de speaker de legendarische woorden: ‘ You want the best, you’ve got the best’, uitschreeuwde, ging het al fout. Achter het enorm doek ontplofte veel te vroeg een vuurwerkbom. Dit tot grote hilariteit van de toeschouwers. Minder grappig was de matige geluidskwaliteit die al bij de openingssong Detroit Rock City de band dwars zat. Zo ook de vocale problemen van Stanley die al na een paar nummers naar lucht hapte. Een medewerkster van de Ziggo Dome had het al snel door en siste na Stanley’s inzet van Heaven’s On Fire de volgende zin. ‘ Wat heeft die man een raar stemmetje. Het lijkt Donald Duck wel.’
Daarentegen was Gene Simmons wel in topvorm. Na zijn gevleugelde uitspraak ‘ Amsterdam Godverdomme’, zette hij met de classic Deuce en het stampende War Machine meteen een standaard. Simmons had het duidelijk goed naar zijn zin. Zo ook drummer Eric Singer die zoals altijd subliem en met veel showelementen zijn partijen vlekkeloos speelde. Wat gisteren node werd gemist, was de oude held Ace Frehley. Natuurlijk, hij was door zijn waailappen-gedrag voor Simmons en Stanley niet te behouden, maar juist zijn flitsende solo’s en persona zorgden altijd voor iets extra’s.  Zijn vervanger Tommy Thayer is pure middelmaat en zakte bij menige gitaarsolo’s hopeloos door de ondergrens. Zeker in de solospot waarbij hij, zoals Frehley, vuurpijlen vanaf zijn gitaar de ruimte in schiet. Terwijl ook het vuurwerk om de haverklap verkeerd getimed af ging, bleef Stanley maar op het publiek in praten. Elke nummer werd uitgebreid aangekondigd en zijn warrige, langdradige speeches zorgde voor de nodige irritatie.
Gelukkig waren er ook rake momenten: Bijvoorbeeld het nog immer heerlijke Makin’ Love die overigens wel lekker door Stanley werd gezongen. En natuurlijk de golden oldies Cold Gin en 100,000 Years en de door Eric Singer gezongen afsluiter Black Diamond. Tussendoor deed Simmons voor de laatste keer zijn bloeddorstige act in God of Thunder en vloog Stanley onder de tonen van Love Gun naar een klein podium tussen het publiek. Natuurlijk stond de tent op zijn kop na de ballade Beth en de feestelijke inkoppertjes Do You Love Me en Rock and Roll All Nite. Maar Kiss etaleerde nooit de vorm van vorig jaar. Dat maakt het afscheid van deze legendarische alleen maar logischer en beter te verteren.
