LA kan wel wat Volendam gebruiken
door: Corné Suikerbuik
Afgelopen week lanceerde de 3Js het album “Mooie Tijden.” We konden al eerder kennis maken met de sound van het 12e album, de singles “Vallen en weer opstaan” en “Als je haar ziet,” beloofde veel goeds. De plaat is compleet anders dan “de aard van het beest,” van alweer 2 jaar, en een boel narigheid voor zanger Jan Dulles, geleden.
Een ongekend frisse en opgewekte sound, doorspekt met de, voor Californië zo kenmerkende, Westcoast invloeden wat de plaat internationale allure geeft. Het slotnummer van het 10 songs durende album lijkt een ode aan deze unieke ervaring voor de mannen uit Volendam. En daar horen we zelfs een ‘E-Street Band’-achtige saxofoonsolo, zoals ook in ‘Texel,’ waarbij je bijna de zilte zeelucht door je speakers kunt ruiken.
Persoonlijk favoriet, naast de 2 singles, is het levendige ‘Ik heb het leven lief,’ een uptempo, bijna gospel achtige ode aan het leven. En er is ook ruimte voor wat meer zwaarmoedig materiaal, zoals het titelnummer van het album en het melancholische ‘Ik had je lief.’
Vocaal is het album, als altijd dik in orde, waarbij naast maestro Dulles en gitaarvirtuoos Jaap Kwakman, debutant Robin Küller (op plaat dan) vocaal meer dan verdienstelijk zijn opwachting maakt. Dat de taal van de muziek universeel is, laten de geweldige studiomuzikanten waarmee de heren werkten, op ieder nummer horen. Met dank aan goede vriendin van de band, Lori Lieberman, die de begeleidingsband voor ‘Mooie Tijden,’ samenstelde. En alsof dat nog niet genoeg was, mixte muzieklegende Bob Clearmountain, bekend van samenwerkingen met onder meer de Rolling Stones, Bowie en Bruce Springsteen, het album af.
Misschien wel het beste, zeker het meest verrassende album van de 3Js, maar zoals het ‘best of’ album al suggereerde, tot nu toe.
