Op het laatste album Medicine At Midnight dat in 2021 verscheen, dreven de nodige donderwolken al voorbij. De tekstuele content van een song als Waiting On A War was niet meteen iets dat je bij Grohl en consorten zou verwachten. Dat was opvallend, zeker voor een band die vanaf het begin hoop propagandeert. Op het nieuwe album But here We Are tapt de band uit een heel ander vaatje.
Door: Jean-Paul Heck
De werkwijze werd letterlijk op zijn kop gezet: eerst waren er de teksten en toen pas volgde de muziek. Voor Dave Grohl en zijn bandleden is deze plaat immers niets minder dan pure therapie. Grohl zingt rechtstreeks over het verlies van zijn beste vriend en Foo Fighters-drummer Taylor Hawkins en van zijn moeder die een paar maanden na de dood van zijn muzikale metgezel overleed. Grohl’s ma was alles voor hem. Zij inspireerde de alleskunner haar hele leven lang.
Dat gemis van beiden is logischerwijs de rode draad op But Here We Are. Tegelijkertijd is daar het besef dat het leven doorgaat en de band vooruit moet kijken. Dat doet Foo Fighters deze zomer met een aantal festivalslots in Amerika. Toch klinkt But Here We Are niet alleen als een mistroostig afscheidsdocument. Natuurlijk zijn er songs die rechtstreeks geadresseerd aan het adres van Hawkins en Virginia Grohl. Pak bijvoorbeeld de slotsong The Glass waarin Grohl vol overgave over het gemis zingt.
Of het treurige Beyond Me. Foo Fighters is in alle opzichten op dit album in absolute topvorm. Flamboyante gitaarsolo’s en potente arenarocksongs vliegen je rond de oren maar er is meer, veel meer. Een surfrocker bijvoorbeeld, in de vorm van Under You met daarin de hartverscheurende zin: ‘  I think i’m getting over it, but there’s no getting over it’. Foo Fighters durft ook buiten de bekende paden te treden. Show Me How is een buitenbeentje waarin Grohl zingt over zijn leven en zijn eigen bestaan op moeder aarde.
Britpop-invloeden komen voorbij in Nothing At All en het klapstuk is het tien minuten durende The Teacher. Daar tegenover staat het naakte, akoestische Rest waar Grohl fijnbesnaard prachtige zinnen zingt. Het is een muzikale paradox ten opzichte van de openingstrack Rescued waarin Grohl zingt: ‘ It came in a flash, it came outta nowhere,/ it happened sof ast, and then it was over’
Dat alles maakt But Here We Are tot een pijnlijk maar tevens prachtig document waar het thema verlies als een rode draad doorheen loopt. Nooit eerder stapte Foo Fighters met zoveel overtuiging over haar eigen grenzen heen. Het maakt van But Here We Are de tot nu toe meest beklijvende plaat van 2023.
