De Sunset Strip in Los Angeles. Daar was het midden jaren ’80 allemaal te doen. Clubs als The Roxy en Whiskey-A-Go-Go waar bands voor het oog van het publiek groter groeiden. Halverwege de jaren ’70 begon de wave met de happy hardrock van Van Halen. Maar het MTV-tijdperk zorgde tien jaar later voor de visuele display van acts zoals Cinderella, Poison, Dokken en Mötley Crűe. Van de twee laatstgenoemden bands zijn er nu twee lijvige boxsets uit. Soundz recenseert eerst Dokken – The Elektra Albums 1983 – 1987.
Door: Jean-Paul Heck
Dokken paste eigenlijk niet bij de hierboven genoemde namen. Zanger Don Dokken had een duidelijk idee met zijn uit duizenden herkenbare zangstijl. Daarnaast had hij met bassist Jeff Pilson en drummer Mick Brown een meer dan gedegen ritmesectie. Maar voor het grote verschil zorgde gitarist George Lynch. Een man die net als Eddie van Halen en Randy Rhoads, een volstrekt eigen gitaarstijl had en waarbij melodie belangrijk was dan de snelheid. De vier albums die in deze box zitten, zijn ook meteen de beste platen die Dokken in zijn toch wat woelige carrière maakte.
Don Dokken was geen gemakkelijk mens Dat leidde uiteindelijk ook tot het vertrek van Lynch. Met Breaking The Chains werd in 1983 het bal geopend. Op die plaat speelt de latere Ratt-bassist Juan Croucier nog mee. Het album deed het commercieel niet goed maar Dokken vestigde wel de aandacht op zich. Met Tooth And Nail (1984), Under Lock and Key (1985) en Back For The Attack (1987) wist Dokken drie millionsellers achter elkaar te scoren. Dokken dat al in 1978 werd opgericht, liet op Breaking The Chains in songs zoals Live To Rock (Rock to Live) en de hier opgediende live-versie van Paris Burning al horen waar het toe in staat was. Jammer dat de wat dunne productie de tand des tijds niet heeft doorstaan. Dat kan niet gezegd worden van Tooth and Nail dat wel fantastisch klinkt.
Dokken was duidelijk een betere songschrijver geworden. Songs zoals Don’t Close Your Eyes, Turn on the Action en Bullets to Spare groeiden uit tot ware Dokken-classics. Het succes kwam snel en bands zoals Kiss, Dio en Twisted Sister namen de band mee op tournee als hun voorprogramma. Maar het was nog maar het begin want Under Lock and Key dat in 1985 verscheen, zou het nog veel beter doen. In My Dreams en het heerlijke It’s Not Love werden zelfs bescheiden hits. Maar de beste song van de plaat is de ijzersterke opener Unchain the Night. Wellicht het sterkste nummer dat Dokken ooit uitbracht. Velen fans vinden Under Lock and Key het beste werkstuk van de band maar Back For the Attack dat in 1987 verscheen, is in mijn ogen toch echt de sterkste release van Dokken. De band was zo groot geworden, dat Dokken werd gevraagd om een nummer aan te leveren voor de film Nightmare On Elm Street.
Deze song met de titel Dream Warriors, kreeg zelfs een videoclip waarin actrice Patricia Arquette in speelde. De aandacht voor de band was terecht want Back for the Attack is niets minder dan een meesterwerk dat zo naast de betere platen van Van Halen en Bon Jovi gezet kan worden. De opener Kiss of Death is een killersong met een absolute hoofdrol voor Lynch. Zijn gitaarspel zorgde, nog meer dan de vocalen van Don Dokken, dat de band zich van de concurrentie wist te onderscheiden. Dat geldt ook voor het magnifieke Prisoner en het nummer So Many Tears, een track die Dokken zelf haat. Jammer dat de titelsong Back for the Attack deze release niet heeft gehaald. Net zoals de mix van Dream Warriors die voor de video werd gebruikt. Maar belangrijker nog is dat deze nieuwe mix velen malen beter klinkt dan de originele uitgaven.
Het is werkelijk eeuwig zonder dat Dokken en Lynch elkaar eind jaren ’80 in de haren vlogen want deze band had alles in zich om in de wereld van de hardrock, uit te groeien tot een supergroep.
