Hoe zou Bruce Springsteen en zijn E-Street Band zich verhouden tot de optredens van 7 jaar terug in Nederland? In de tussentijd is er veel gebeurd. Hij ging onverdroten door met het maken van albums, deed een ellelange theatershow in New York en dook op bij wedstrijden van zijn dochter die een succesvolle amazone is. Gisteravond bewees hij in een bomvolle Johan Cruyff ArenA dat we ons geen zorgen moeten maken om The Boss.
Door: Jean-Paul Heck en foto’s: Ans van Heck
Op zijn 73ste zou hij het best wat rustiger aan mogen doen. Een show van pakweg anderhalf uur bijvoorbeeld, lekker gevuld met rustig akoestisch werk. Maar daar moet je bij Springsteen niet mee aankomen. In zijn E-Street Band zitten nog altijd oudgedienden Steve van Zandt (gitaar), Nils Lofgren (gitaar), Max Weinberg (drums), Gary Tallent (bas) en Roy Bittan (piano/orgel) en dat vraagt om power. Deze veteranen zijn het hart van de typische Springsteen-sound die gisteravond ouderwets als een tornado door het stadion raasde.
Zijn vrouw Patti Scialfa ontbrak maar daar merkte niemand iets van. Naast deze vertrouwde gezichten, pakt Springsteen voor deze tour uit met een volledig blazersensemble van vijf man, een percussionist, een violiste, een achtergrondzanger en drie achtergrondzangeressen. Daarnaast zijn de overleden Clarence Clemons (saxofoon) en Danny Federici (toetsen) vervangen door de neef van Clemons, Jake Clemons en Charles Giordano.
Van theatrale opsmuk is bij Springsteen zoals gebruikelijk geen sprake. ‘ What you see is what you get’ en dat is nog altijd van een bizar hoge kwaliteit. De shows van Springsteen kunnen soms wat wisselvallig zijn. Dat kan te maken hebben met de vorm van The Boss maar ook met de gekozen setlijst. Die onderdelen waren in Amsterdam dik in orde. Pak bijvoorbeeld de opener met No Surrender. Daarmee communiceerde hij meteen de boodschap voor deze avond: er moest een feestje worden gebouwd. Met Prove It All Night en Out In The Streets werden meteen een paar typische Springsteen-knallers ingezet. Maar er was ook al vroeg in de set ruimte voor verdieping en bezinning. Zo liep bij het intense Letter To You een Nederlandse tekst op de drie enorme videoschermen mee. Dat Springsteen zijn band altijd ruimte geeft om te excelleren, is genoegzaam bekend. In de uitgerekte big band-tune Kitty’s Back van The Wild, The Innocent + The E-Street Shuffle was het eerst de immer fantastische spelende Bittan los ging, waarna de blazerssectie er een waar New Orleans-achtig feestje van maakte.
Dat Springsteen niet meer de springbok van vroeger is, zij hem vergeven. Maar als geen ander weet hij nog altijd bijna letterlijk onder de huid van de fans te kruipen. Strategisch gevolgd door de camera gaf hij aan het einde The Promised Land zijn harmonica aan een volledig overrompeld meisje op de eerste rij. Zelfs zijn coverversie van The Commodes-hit Nightshift kreeg in de Arena een nieuwe dimensie door er een fikse gospeltwist aan te geven. Leuk was ook om te zien dat hij als een ware ringmeester in de stijl van James Brown het intro van Mary’s Place dirigeerde. Ook Jimmy Cliff’s Trapped werd van stal gehaald en op een indrukwekkende manier het stadion in geslingerd. Springsteen blijft een meester van de focus en weet als geen ander de fans in het mandje te houden. Toverwoord is daarbij charisma en het spelen van de juiste songs op het juiste moment.
Zo bewandelde hij in Johnny 99, compleet met cowbell, het onversneden rock-n’-roll pad van Chuck Berry. Waarna hij in de aanloop van Last Man Standing een prachtig verhaal afstak over George Theiss. Een muzikant waarmee hij in 1965 in zijn allereerste bandje speelde. ‘ Vijftig jaar later stond ik aan zijn sterfbed en besefte ik dat ik de enige was die nu nog in leven is.’ Daaraan koppelde hij de boodschap: ‘Geniet van elke dag in je leven en probeer er het beste van te maken.’ Het was de opmaat naar een ‘ grand finale’ waarbij in rap tempo de classics voorbij kwamen. Het relatief nieuwe Wrecking Ball bleef na de meezingers Backstreets en Because the Night fier overeind, waarop achtereenvolgens The Rising, Badlands en Thunderroad volgden. Daarna was het tijd om samen met strijdmakker Van Zandt de retorische vraag te stellen: ‘ Willen jullie naar huis?’ Natuurlijk niet. Het was het startpunt voor een tweede eindsprint met Born in the U.S.A., Born to Run, Bobby Jean, Glory Days en Dancing in the Dark.
Met een prachtige ode aan Federici in Tenth Avenue Freeze-Out, Detroit Medley en het akoestisch gebrachte I’ll See You In My Dreams, was de koek op. Morgen staat hij weer op dezelfde plek en op 11 juni komt The Boss naar Megaland in Landgraaf. Of het veel beter kan dan gisteren lijkt haast onmogelijk. Maar ja, bij dit onvermoeibare fenomeen weet je het maar nooit.
Bruce Springsteen + The E-Street Band: gezien en gehoord, gisteravond in de Johan Cruyff ArenA in Amsterdam.
