Voor het eerste speelde Depeche Mode in hun 43 jarige bestaan als duo in Nederland. Het werd een indrukwekkende tocht vol emoties zonder de vorig jaar plotseling overleden toetsenman Andy Fletcher. Het album Memento Mori was eerder dit jaar al een testament vol donkere gevoelens. Hoe zou Depeche Mode uit deze donkere tijden stappen? De vraag stellen is hem beantwoorden.
Door: Jean-Paul Heck en foto’s: Kim Balster
Depeche mode is geen band van rozengeur en maneschijn. Nooit geweest. Interne problemen en de fysieke en mentale malaise van zanger Dave Gahan vormen al jaren een rode draad. Maar bij elke tegenslag weet de groep harder terug te slaan. Het verlies van de aimabele Fletcher kwam echter vanuit een dode hoek. De twee haantjes Gore en Gahan konden altijd terugvallen op de goedlachse compromisman Fletcher. Nu echter niet meer.
De show in de Ziggo Dome was de eerste van een lange reeks Europese dates. Na een Amerikaanse tocht is de band perfect ingespeeld. Dat werd meteen duidelijk na de weldadige symfonische opening van Speak to Me. Een grote verlichte letter ‘M’ kwam op de maten naar boven, waarna My Cosmos Is Mine en Wagging Tongue beiden hun Europese live-debuut kregen. De stemming werd meteen gezet met space-achtige achtergrondgeluiden en zeeën van lichtbanen. Het werd meteen duidelijk dat Gahan als zanger alsmaar beter lijkt te worden. Op dat moment kon de uitverkochte zaal niet bevroeden dat dit het startsein zou worden van één van de meest indrukwekkende shows in de Ziggo Dome dit jaar.
Elke vertolkte song kreeg een werkelijk sublieme visuele animatie. Beginnend met zinderende versie van Walking in My Shoes van het album Songs of Faith and Devotion. Dat de band niet van plan was om er een ‘ greatest hits show’ van te maken werd duidelijk toen Sister of Night werd ingezet van het in 1997 verschenen album Ultra. Pas bij Everything Counts zocht Gahan bewust het publiek op, terwijl op de video achter de hem de teksten door een interpretator werden uitgebeeld. Natuurlijk kreeg ook de immer wat timide Gore zijn vocale moment toen hij Question of Lust op een ijzersterke manier vertolkte.
Het bleek de opmaat te zijn naar de nieuwe song Ghosts Again dat uitgroeide tot het eerste hoogtepunt van de avond. De begeleidende video waarin de twee heren al schakend waren te zien op een dak, was geïnspireerd door Ingmar Bergman’s film The Seventh Seal. Wat één duidelijk maakt: de dood van Fletcher hebben Gahan en Gore absoluut dichter tot elkaar gebracht. Dat gevoel was ook intens voelbaar tijdens het concert. Fletcher is live niet vervangen en Depeche Mode doet het nog altijd met geluidskunstenaar Peter Gordeno op keyboards en de Oostenrijkse geweldenaar Christian Eigner op de drums. Samen met Gore en Gahan wisten zij een muur van geluid te creëren dat je maar zelden hoort.
De band is nog altijd perfect in staat om de fans van de ene emotie in de andere te storten. Nieuwe songs, deep cuts en natuurlijk de allergrootste hits die tot het einde werden bewaard. In World My Eyes werd op een prachtige manier stil gestaan bij de dood van Fletcher. Het einde was voorspelbaar met Just Can’t Get Enough, Never Let Me Down Again en Personal Jesus. Maar voorspelbaarheid in de wereld van Depeche Mode is ook smaakvol en recht uit het hart. Depeche Mode liet in de Ziggo Dome zien waarom de wereld de band nog altijd liefdevol blijf omarmen.
Depeche Mode: gezien en gehoord, gisteravond in de Ziggo Dome in Amsterdam. Morgenavond geeft de band nog een optreden in de Ziggo Dome.
