De meest spannende band van dit moment? De vraag stellen is ‘m beantwoorden. Sinds 2011 speelde de Arctic Monkeys niet meer in een Nederlandse zaal maar ondertussen groeide de band groter en groter. Live op festivals zoals Pinkpop, Lowlands en Best Kept Secret maar vooral in de studio.
Tekst: Jean-Paul Heck
Hun laatste uiting The Car (2022) is een absoluut meesterwerk en ondertussen lijkt het contingent fans alleen maar te groeien. Zeker ook onder een jong publiek want het ‘oudje’ 505, toch alweer 16 jaar geleden opgenomen, is door TikTok een kneiter van een online hit geworden. Het past bij de onvoorspelbaarheid van deze band en zijn charismatische frontman Alex Turner. De man uit Sheffield, nog altijd een dertiger, laat zich door niets en niemand wat wijs maken en kiest zijn volstrekt eigen weg. Dat werd alleen al duidelijk door de podiumopstelling in de Ziggo Dome.
Slechts een deel van de beschikbare ruimte werd gebruikt voor het podium. Simpelweg om op die manier een intieme, haast clubachtige sfeer te creëren. Het past perfect in de visie van Turner die het als een uitdaging om het wilde van vroeger en de zoekende pracht van nu te herenigen in één optreden. En dat is geen kinnesinne. In een haast achteloos decor met een enorme cirkel als beeldend middelpunt, laveert Turner als een soort playboy: colbertje losjes om de schouders, blouse niet iets te ver open en de haren strak naar achteren geföhnd. Zeg maar een combinatie tussen Quentin Tarantino’s Pulp Fiction en de John Travolta-personage in Saturday Night Fever.
Hoe een tienerachtig lawaaiclubje uit Sheffield in ruim 20 jaar tijd kan uitgroeien tot een band die op dit moment zijn gelijke niet kent. Turner is door al zijn muzikale avonturen de laatste jaren een toonvastere zanger geworden. Iets wat hij in Amsterdam met veel allure wist te manifesteren. Haast moeiteloos schakelde hij over van standje crooner naar een Freddie Mercury-achtige falset. Het valt ook meteen te verklaren waarom Arctic Monkeys ELO en Barry White als intromuziekje koos voor hun avondje uit. Dat Arctic Monkeys het zichzelf niet makkelijk maakt was vanaf het startpunt duidelijk. Het bal werd geopend met Sculptures of Anything Goes van The Car.
Een song met een hoog nostalgiekarakter, zonder dat het maar één moment als een pastiche klinkt. Opvallend was dat de heren van elk album wel een song speelde. Daarmee bewijst de band vooral één ding: oud en nieuw gaan gewoon prima samen. De ene keer rockt de band als een malle en wordt in zelfs het themaatje van Led Zeppelin’s Good Times Bad Times even tevoorschijn gehaald. Even later glijdt Turner als een Frank Sinatra van een nieuwe generatie als een mes door het repertoire heen. Dan weer werpt hij zich weer op als een dwingende bandleider zoals James Brown in zijn beste dagen.
Hoogtepunten? Genoeg! Fluorescent Adolescent, het fenomenale There’d Better Be a Mirrorball , het ophitsende Pretty Visitors en het eclectische Body Paint. Het wordt allemaal even mooi en bij vlagen zalvend gespeeld. Turner’s teksten zijn spaarzaam. ‘ Ik zit allang in de showbizz en dit is de eerste keer dat we in de Ziggo Dome spelen. What a thrill!’ nee, van overdreven statements ben je bij hem aan het verkeerde adres. Alles klopt vanavond. De aankleding, de setlist maar vooral de uitvoering. Dit is zo’n concert waar je over 20 jaar zegt: ik was erbij. Want let op mijn woorden: Arctic Monkeys is een band van de hele lange adem.
