Creatieve wedergeboorte dankzij dystopische tijden
Op zijn zevende studioalbum Henry St. slaat The Tallest Man On Earth een brug tussen meerdere belevings- en leefwerelden. Hij trok zich terug naar zijn geboortegrond, kampte met een identiteitscrisis en vond uiteindelijk toch weer rust en inspiratie in de – door hem zo geliefde – Verenigde Staten. De grote les volgens de 39-jarige Zweedse singer-songwriter: ‘Mijn wereld moet in beweging zijn, anders komt er geen fatsoenlijke song op papier’.
Door: John den Braber
Alles was al een tijdje in kannen en kruiken voor de als Kristian Matsson geboren als in het voorjaar van 2020 de pandemie de wereld op slot gooit. Hij woont in Brooklyn, is daar gelukkig en staat op het punt met een flinke tour de Verenigde Staten plat te spelen. “Plots kwam alles letterlijk en figuurlijk tot stilstand”, blikt hij terug op deze donkere periode. “New York was een dystopische spookstad geworden, waar ik me niet meer prettig voelde. En omdat niemand een idee was hoe lang alles nog gesloten zou blijven, wist ik dat ik daar niet langer kon blijven. Ik had behoefte aan bekende houvast.”
Die houvast werd een boerderij, vlakbij de geboortegrond van Matsson. “Ik ben opgegroeid op het platteland en had een boerderijtje gekocht voor als ik weer eens naar Zweden zou gaan. De bedoeling was dat ik in Zweden weer de geest zou krijgen om te gaan schrijven, maar het tegendeel was waar. De situatie in de wereld deprimeerde mij zo, dat ik mijn creativiteit totaal verloor. De enige liedjes die er uit kwamen waren dan ook donker en treurig en dat was nu net waar ik – en waarschijnlijk de rest van de wereld – totaal niet op zat te wachten.”
Matsson gooide zijn schrijfgerei aan de kant en nam een schoffel en hark in handen. Hij begon met het verbouwen van groenten en fruit. “Wie op het platteland van Zweden opgroeit, leert alles over voedsel en het bereiden ervan. Er zijn namelijk amper restaurants in de buurt, dus als je lekker wilt eten, moet je daar zelf voor zorgen. Maar toch veranderde mijn leefstijl niet mijn sluimerende gedachtepatronen. Ik bleef maar in een negatieve gemoedstoestand, waarbij ik heel erg nadacht over mijn eigen sterfelijkheid en andere ellende in de wereld. Ik had echt een identiteitscrisis. Normaliter is het leven de vonk die mijn creativiteit triggert, maar nu bleef het alleen maar donker in het hoofd.”
Op het moment dat Matsson hoort dat het weer mogelijk is om naar de Verenigde Staten te reizen, wacht hij geen dag en vliegt hij naar North Carolina. “Ik ken daar veel mensen en dacht dat ik me daar wel weer kon herpakken. Vanaf dag één had ik ook weer energie en door de mix van vrienden en mensen die ik nieuw leerde kennen, ook meteen weer inspiratie om te schrijven. Er zaten na een paar dagen al twintig songs in mijn hoofd. Mijn wereld moet dus blijkbaar in beweging zijn, anders komt er geen fatsoenlijke song op papier.”
De Zweedse singer-songwriter was tot zijn trip naar North Carolina een loner als het om studiowerk ging, maar voor de opname van Henry St. verandert hij van aanpak. “Ik ben altijd een man geweest met weinig zelfvertrouwen”, legt hij uit. “Daarom heb ik ook nooit met anderen gewerkt aan mijn albums. Dan dacht ik: wie wil dat nu? Zo goed ben ik niet.” Maar door de pandemie en de fase waarin ik belandde, besefte ik plots dat muziek zo veel voor me betekent, dat ik die gok best kan nemen. En dus heb ik Nick Sanborn benaderd om het album te produceren en een groep muzikanten verzameld om de nummers in de studio in te spelen.”
Die samenwerking was voor do-it-yourself-aanhanger Matsson een openbaring. “Het was zo tof om met meerdere artiesten aan een creatief proces te werken. Binnen veertien dagen hadden we elf songs opgenomen. Ik had vooraf al best wat nummers, maar sommige moesten echt nog uitgewerkt worden om tot wasdom te komen. De bandleden hebben allen input gegeven en zo zijn de songs gegroeid tot wat ze nu zijn. Daar ben ik heel trots op en ik denk dat ik in de toekomst deze werkwijze zeker trouw blijf.”
Volgens Matsson is het thema van Henry St. – de straat waar hij woonde in New York en volgens hem het kantelpunt op het album en in zijn hervonden creatieve beleving – ‘how to be a person in this world’. “Ik merk dat ik al een tijdje met die vraag worstel”, legt hij uit. “Hoe blijf je in hemelsnaam optimistisch in deze tijden van online polemiek, oorlog en onrecht. Maar ik weet één ding: vanaf de bank toekijken en anderen de schuld geven helpt sowieso niets. Dit album draait om de positieve energie die je zelf in de wereld kunt stoppen. Dat kan een liedje schrijven zijn, zoals ik doe, maar ook iets simpels als een glimlach naar een voorbijganger. Als we allemaal zo denken, wordt de wereld in ieder geval een stukje sympathieker.”
