Joe Satriani – aka Satch – is wereldst meest commercieel succesvolle solo gitarist met zes gouden en platina platen op zijn conto; bovendien heeft hij meer dan tien miljoen albums wereldwijd verkocht. The Elephants Of Mars is Satriani’s negentiende studioalbum, zijn eerste voor EarMusic, en volgens critici en fans is het een van zijn beste albums ooit.
Door Martien Koolen
Drie jaar geleden zou Satriani eigenlijk al optreden in “mijn” Heerlen, maar de wereldwijde pandemie stak daar een stokje, maar nu was Satch met band dan eindelijk weer eens te bewonderen in Limburg. Het was trouwens niet de eerste keer voor Satriani in Heerlen, want in 2015 speelde hij al de sterren van de hemel in de Limburgzaal en vanavond was dat zeker niet anders. De luchtgitaren konden weer “uit de kast” worden gehaald en Satch toonde weer aan – zeker qua emotie, melodie en intensiteit – dat hij wat mij betreft de beste gitarist op deze planeet mag worden genoemd.
Natuurlijk staat dit optreden vooral in het teken vaan zijn laatste album The Elephants Of Mars, maar ook songs van zijn laatste twee albums Shapeshifting (2020) en What Happens Next (2018) waren op de setlist te vinden. Tijdens deze Earth Tour 2023 wordt Satriani begeleid door drummer Kenny Aronoff, basgitarist Bryan Beller (o.a. Steve Vai en Dweezil Zappa) en de Australische toetsenist Rai Thistlethwayte en dat is zeker de beste “back up” band die Satriani zich maar kan wensen.
Satch opent met het bijna bombastische Nineteen Eighty van zijn Shapeshifting album, gevolgd door het prachtige, Oosters aandoende Sahara van zijn laatste album. Het eerste “oudje” (uit 1987!) van deze avond is het groovy Ice 9 en deze track ontbreekt eigenlijk nooit op de setlist van Satriani. Natuurlijk mogen ook songs van het klassieke album Flying In A Blue Dream niet ontbreken vanavond, en zo wordt het publiek getrakteerd op de melodieuze titelsong en het bluesrock-achtige One Big Rush waarbij Thistlethwayte de ritmegitaar hanteert. Satriani staat ook bekend om zijn prachtige gitaarballads en Faceless is zo een kippenvelachtige song; heerlijk zoals Joe de emotie en de intensiteit van deze song overbrengt op het enthousiaste publiek. Set een eindigt weer met twee “oudjes”: Crystal Planet (1998) en de swingende Summer Song, de ideale gitaartrack voor in de auto om lekker hard te scheuren.
Set twee begint helaas in “mineur” met een totaal overbodige, en ook nog matige drumsolo van Aronoff, terwijl iets later in set twee ook de keyboardsolo van Thistlethwayte, wat mij betreft, ook niet meer van deze tijd is…Maar gelukkig staan er nog een paar klassieke Satch songs op het programma die deze muzikale miskleunen weer helemaal goedmaken. Wat te denken van het vette bluesrock nummer E104th St NYC 1973 dat een van de beste en vetste gitaar solo’s van deze avond bevat, of het extreem groovy Cool#9. De tweede ballad van deze avond is het prachtige Teardrops waar mijn nekharen dus echt van overeind gaan staan; heerlijk!
De laatste drie tracks van de reguliere set zijn allemaal Satriani klassiekers, namelijk: If I Could Fly (van Is There Love In Space, 2004), met alweer een onnavolgbare gitaarsolo, Always With Me, Always With You, de gitaarballads aller gitaarballads en tot slot het swingende – hallo luchtgitaren – Satch Boogie van Surfing With The Alien natuurlijk.
Gelukkig en natuurlijk is er ook een toegift en wel het uptempo, swingende Surfing With The Alien, een fabuleus slot van een magisch gitaaravondje. Satriani is qua emotie, melodie en intensiteit echt niet te overtreffen en ik eindig dan ook met een quote van Satrinia zelf: “I’ll tell you one thing I will always play the sh*t out of my guitar.”
