Universal Music
Opgenomen in: Metallica’s HQ Studio in San Rafael, Californië.
Door Jean-Paul Heck
De vraag stellen is ‘m eigenlijk beantwoorden: zou Metallica de opwaartse lijn van de laatste twee albums kunnen voortzetten? Na de wat weifelende terugkeer in 2003 met St. Anger, verscheen vijf jaar later het door Rick Rubin geproduceerde bevredigende maar tevens erg voorspelbare Death Magnetic. De verrassing was er nog maar de sound en de power vertoonde beterschap. Met nieuwe producer Greg Fidelman aan boord, werd er op Hardwired…to Self-Destruct grotere stappen gezet.
De invloed van eigenwijs en vernieuwer Fidelman was duidelijk te horen. Hij nam niet zomaar genoegen met datgene waarmee de vier heren aan kwamen zetten. Er was duidelijk meer geïnvesteerd in de vorm en kwaliteit van de nummers. Met een lengte van bijna 78 minuten kregen de fans ook waar voor hun geld. Zou deze groei zich doorzetten?
Het is in ieder geval slim geweest om wederom Fidelman in de armen te nemen. Wat hij eerder bij bands als Slipknot, System of a Down en Audioslave deed, doet hij ook bij Metallica. Hij neemt geen genoegen met inkoppertjes. Daarbij is duidelijk dat de heren, mede door de Covid-crisis, emmers vol ideeën aandroegen. Hele stukken werden in quarantaine opgenomen maar dat doet geen seconde afbreuk aan de kwaliteit van dit elfde studioalbum van de band.
Het bal wordt geopend met de titelsong Met teksten zoals: ‘starting into black light, dominating Birth right, feeding on the wrath of man’, weet je dat het bij Hettfield menens is. De frontman van Metallica ging de laatste jaren door een moeilijke periode. Hij belandde wederom in een afkickkliniek en zag zijn huwelijk op de klippen lopen.
De song 72 Seasons is meteen een harde knal recht op het neusbot met in het midden een wervelend brugje vol gitaargeweld. Met Shadows Follow wordt er meteen fiks gas bij gegeven en is het trage middenstuk met fijnmazig wah wah-pedaal gitaarwerk een lust voor de Black Sabbath-fan. Dat Hettfield zwarte sneeuw heeft gezien, maakt de tekst van Screaming Suicide wel duidelijk. ‘Don’t ever speak my name, remember your’s to blame, keep me inside, my name is suicide.’
Hij personificeert suicide in deze maniakale song. Het intro van Sleepwalk My Life Away mag er zijn en het is vooral de opstap voor een memorabele gitaarsolo van Hammett na ruim vier minuten. Het minst snelle maar tevens meest duistere nummer is You Must Burn dat ruim de 7 minuten aantikt. ‘ You are the witch, you must burn. Killing All we’ve Learned. History will burn!’
Het bevat het mooiste en meest enerverende melodische thema van het album. Heel anders is het met korte-halen-snel-thuis liedje LUX Aterna waarop Ulrich laat horen in de studio niets aan snelheid en behendigheid heeft ingeboet. Crown of Barbed Wire is de meest alternatieve song op 72 Seasons. Het lange intro gaat over in een donkere tekst waar Hettfield zijn positie als zanger van één van de grootste bands ter wereld ter discussie stelt. ‘ This rusted empire i own, bleed as i rust on this throne.
Met Chasing Light schuift Metallica weer eens op richting de doommetal van Black Sabbath. De bridge met een fraaie twinsolo is het hart van het nummer dat 6.45 minuten uiterst spannend is. If Darkness Had a Son opent met een marsritme, waarna er een memorabele gitaarlick volgt. De heavy ritmesectie van Ulrich en Trujillo doet de rest. Ook hier is Ulrich weer in absolute topvorm en toont hij zich de innovatieve metaldrummer die hij ooit was. Toegankelijk is Too Far Gone waarin Hettfield zichzelf wederom afvraagt of het einde niet in zicht is. ‘
Never leave me alone, am i too far gone?’ Net zo persoonlijk is Room of Mirrors. ‘ The shame and the fear IhHide, could I show you what’s Inside? You might judge, you might just bury me, or you might set me free.’ Ook dit nummer spreekt tot de verbeelding. Het slotakkoord is voor het instrumentale Inamorata. Een rake compositie die ongetwijfeld live van stal zal worden gehaald.
Conclusie?
72 Seasons is het album waar Metallica-fans al jaren op hopen. Nee, de Spartaanse kwaliteit van de eerste vier platen heeft het niet. Logisch ook. We leven in 2023 en de band is muzikaal zowel beter als bedachtzamer geworden. Maar 72 Seasons is absoluut een ongekend meesterwerkje van een band die het telkens weer lukt om zichzelf opnieuw uit te vinden. Hulde, hulde!
