George Ezra had alles in zich op een eendagsvlieg te worden. Zijn doorbraaksong Budapest was voor de jonge Engelsman de olifant in de kamer. Maar we hebben ons vergist. Ezra sloeg sterk terug met nog een grotere hit in de vorm Shotgun. Ook vorig jaar bleef hij stevig in de rotatie met de hit Green Green Grass van zijn laatste album Gold Rush Kid.
Door: Jean-Paul Heck
Niet zo gek dus dat hij gisteravond op eigen kracht de Ziggo Dome vol speelde. Een prestatie van formaat voor een artiest die niet perse hip is en muziek volgens het hit principe maakt. Wat het is om één grote hit te scoren kan hij te raden gaan bij Michael David Rosenberg, alias Passenger. Hij verzorgde in Amsterdam in zijn uppie het voorprogramma en deed dat met verve.
Passenger heeft alles in huis: een herkenbare hese stem, een perfect akoestische gitaartechniek en een fikse dosis rake Engelse humor. Meteen in het begin verontschuldigde hij zich dat hij slechts één ‘ fucking’ wereldhit had geschreven. Daarna was het wachten op die song, Let her Go. ‘Soms zitten er mensen in de zaal die denken dat ik dat liedje van de film Frozen heb geschreven. Die zitten dan te wachten maar druipen na het concert teleurgesteld af.’ Maar het wachten beviel het Nederlandse publiek. Een fijne versie van Sound of Silence (Simon & Garfunkel) wist te beklijven.
Zo ook de haatsong I Hate waarin hij gloedvol zong: ‘ I hate the X-Factor for murdering music!’ Zelfs zijn gloednieuwe song Wild Love kwam binnen, waarna uiteindelijk iedereen gepassioneerd Let It Go kon meezingen.
Meezingen met George Ezra is niet zo moeilijk. Zijn hits lijken ervoor gemaakt. Nadat hij in mei 2019 het Ahoy in Rotterdam wist te vullen, was het nog afwachten hoe hij zich zou ontwikkelen. Het antwoord in Amsterdam was indrukwekkend. Met een 8-koppige band wist Ezra een haast perfecte show af te leveren en dat is best bijzonder voor deze toch wel wat flegmatieke singer-songwriter.
Zoals immer was Ezra gehuld in een spijkerjack en werd er op het podium een theaterachtige setting gecreëerd. Zijn band met daarin een blazerssectie van twee dames en een man, weten exact de songs van Ezra’s drie albums weg te zetten. Ezra zelf is het middelpunt die het vooral moet hebben van zijn majestueuze stem.
Frivoliteiten zijn aan hem niet besteed en zijn wat ‘ posh’ Engels taalgebruik komt soms wat geforceerd over. Het is grappig om te zien hoe hij laveert tussen zijn meezingbare hitjes en het weerbarstige, soms maar Nick Cave neigende materiaal. Een song zoals het uit de bocht vliegende Did You Hear The Rain? was de eerste test. Het was de inleiding voor een driehoek aan hoogtepuntjes met als opener het ingetogen Hold My Girl waarbij Ezra alleen op piano werd begeleid.
Het was de inleiding voor de twee beste songs: het tekstueel sterke Sweetest Human Being Alive met een fraai blazersarrangement en het gospelachtige In The Morning waarbij hij werd gesteund door maar liefst vijf fraai uit versterkte stemmen. Daarna volgde het onvermijdelijke feestje met natuurlijk Shotgun als afsluiter.
Wat de avond ons vooral leerde is dat Ezra zowel als artiest als performer flink wat groeistuipen heeft genoten en langzaam uitgroeit tot een echte grote meneer.
