De band die ooit startte met psychedelische rockmuziek, gegoten in langgerekte stukken, vaart een andere koers. Ja, commerciëler en dat is in het geval van Navarone geen vies woord. De productie van V is toegankelijk. Lekker vet, open en heel direct.
Door Jean-Paul Heck en foto: Bibian Bingen
Vanaf de Queen-achtige opener Divided wordt de toon gezet. De immer weergaloze stem van zanger Merijn van Haren heeft aan diepgang gewonnen. Met gemak slalomt hij van de ene naar de andere heerlijke zangmelodie. Friends is een allemansvriendje, iets te lichtvoetig en ook tekstueel te oppervlakkig. Dan kan niet gezegd worden van de rake ballade Heroes Someday.
De falsetstem, het mooie pianospel en de opbouw, het klopt allemaal. Wat V zo sterk maakt is de enorme stijlmatige diversiteit. Voor de oud-Navarone fans zal dit best aanpassen zijn. Maar gelukkig bedienen de mannen hen ook veelvuldig. Het groovy Question Why is een rake song maar komt niet in de buurt van het vet gearrangeerde The End of the World.
Een pompend glamrock tempo gaat over in het pakkende refrein. Dat Navarone deels op de Amerikaanse markt mikt, is evident. Pak een song zoals Keep On Running zit vol verwijzingen, zowel tekstueel als muzikaal. Het tweede deel van de plaat start ingetogen met Wire en Come What May waar in laatstgenoemde song piano wederom een belangrijke rol speelt.
Ja, er is minder ruimte voor de gitaren van Kees Lewiszong en Roman Huijbregts. Daarvoor krijg je wel een verzameling songs terug die weten te beklijven. Pak het prijsnummer Break Away waarin Van Haren wederom laat horen wellicht de beste rockzanger van Nederland te zijn. Beste bewijs is de akoestische slotsong Can’t Love. Een popbriljantje met uitzicht op de status van live-classic.
Ik wist het al langer maar het is goed als er weer bewijs is: Navarone is een kroonjuweel in het huidige Nederlandse pop- en rockaanbod.
