Toen Steven wilson in 1987 begon met Porcupine Tree, had hij niet kunnen bevroeden dat de band 35 jaar later in een grote venue als de Ziggo Dome zou staan. Haast op kousenvoeten werd het trio steeds beroemder. Maar op het moment van de grote doorbraak, was het opeens over. Maar nu is er opeens het album Closure/Continuation. Wij spraken met toetsenman Richard Barbieri over deze verrassende comeback.
Tekst: Jean-Paul Heck en Foto: Alex Lake
Wilson begon een succesvolle solocarrière en superdrummer Gavin Harrison en toetsenman Richard Barbieri doken in andere projecten. Voor Barbieri was het een soort van déjȧ vu. Jaren daarvoor leek alles de goede kant op te gaan voor de band Japan. Een Engelse avantgardistische groep met de charismatische voorman David Sylvian. De rol van Barbieri was immens binnen Japan maar alle aandacht ging uit aan de lange, blonde frontman van Japan.
Voor Wilson bleef Porcupine Tree een soort van bijvangst. Toch kreeg hij alle aandacht van de media. Iets waar de andere twee erg veel moeite mee hadden. Barbier is er eerlijk over. ,,Ik was er helemaal klaar mee en na dat laatste optreden in 2010. Toch zag ik toen niet aan komen dat we uit elkaar zouden gaan. Steven vertrok en liet niets meer van zich horen. Niemand wist waar hij aan toe was.” Het bleek een verwarrende tijd te zijn.
Wilson voelde zich niet gewaardeerd binnen Porcupine Tree en Barbieri en Harrison. ,,Ik had het allemaal al meegemaakt in 1982 toen David gewoon doorging en de andere leden van Japan achter zich liet. Zangers gaan vaak gewoon door met dezelfde manager en platenlabel. De andere bandleden die net zoveel tijd in een band hebben gestoken, blijven met vragen achter.” Het grappige is dat de Porcupine Tree-loze jaren juist voor een soort legendevorming zorgde.
De roep van de fans werd steeds groter en daarmee groeide de stille aanhang van het trio naar enorme proporties. Alex Lifeson, gitarist van Rush en een voorbeeld voor Wilson, liet een paar jaar terug optekenen dat hij graag zou zien dat Porcupine Tree weer bij elkaar zou komen. Daar werd in eerste instantie niet op gereageerd. Totdat er berichten naar buiten kwamen dat Wilson, Barbieri en Harrison weer contact met elkaar hadden. En nu is er dan het album Closure/Continuation.
Een platen die vragen beantwoord maar tegelijkertijd ook oproept. Blijft het immers bij deze ene plaat of zit er meer in het vat. Barbieri lacht. ,,Moet ik een eerlijk antwoord geven? Ik weet het echt niet. Het is allemaal begonnen toen Steven en Gavin met elkaar begonnen te jammen. Zij wonen niet ver van elkaar af en tijdens de lockdown intensiveerde zij die jams. Ik ben pas later in het proces ingestapt.” Het grappige is dat comeback niet werd aangezwengeld door bizarre aanbiedingen van boekers of platenlabels. ,,Helemaal niet. We vonden het gewoon leuk om weer samen te werken. We hadden een aantal erg goede song ideeën en daarmee zijn we aan de slag gegaan”, bekend Barbieri.
Hij is ook eerlijk over de toekomst. ,,Ik denk dat Steven na deze plaat en de tournee die we gaan doen, zich weer zal richten op zijn solowerk en dat snap ik helemaal. Weet je, als dit de laatste plaat van Porcupine Tree is, heb ik daar volledig vrede mee. Ik heb veel meer in deze plaat kunnen steken dan in de voorgaande projecten. Ik hou van minimalisme. Dat was bij Japan al zo en dat is nog steeds het geval. Gavin is meer van de jazz en ook dat zit erin. We hebben Closure/Continuation echt samen gemaakt.
Ik hou van soundscapes en het wegzetten van sferen. Deze Porcupine Tree-plaat bevat veel meer mijn DNA dan voorheen.” De tour die op stapel staat mag er ook zijn. De band speelt voornamelijk in grote venues met een capaciteit van boven de vijftienduizend bezoekers. Een unicum volgens de toetsenman. ,,We hebben gekozen om minder vaak te spelen en ons te richten op grote zalen. De productie van de komende tour is dan ook enorm. Zoiets heb ik nooit eerder meegemaakt.”
