Alter Bridge beleefde gisteravond in hun 18-jarig bestaan (eindelijk volwassen!) misschien wel de grootste Nederlandse mijlpaal in hun carrière. De Amerikaanse ‘huisband van de AFAS Live’ maakte na 5 shows eindelijk (!) de overstap naar het grotere, gedroomde toneel: de Ziggo Dome. Hoewel Alter Bridge nooit een echte stadionband zal worden, lukte het ze om de zaal van voor tot achter mee te krijgen met hun vlijmscherpe, emotionele metal en een ronduit geweldige zanger die letterlijk boven zichzelf uitsteeg.
Tekst: Sebastiaan Quekel en foto: Dan Sturgess
Het moet Alter Bridge goed doen dat ze gedurende de coronacrisis niet in vergetelheid zijn geraakt. ,,Wat goed dat jullie hier allemaal zijn. Het heeft zó lang geduurd”, zegt zanger Miles Kennedy met een brede grijns. Kennedy, gestoken in een zwart leren jasje, is altijd al een man van weinig woorden geweest, maar in de Ziggo Dome toont hij zich dankbaar. Het is voor hem dan ook de grootste show in Nederland ooit. Uitverkocht is het echter niet. De bovenste ringen zijn afgesloten en op de eerste ring zijn nog genoeg vrije plaatsen beschikbaar.
Het roept de vraag op of Alter Bridge wel het vermogen heeft om een grote zaal als de Ziggo Dome in te pakken. Alter Bridge is en blijft af en toe een niemandalletje: ze hebben weinig échte hits of epische anthems waarmee ze complete velden kunnen overrompelen. Kennedy heeft met het overlijden van Chris Cornell misschien wel de meest unieke stem van de hardere rock in huis, maar een echte frontman is hij niet. Stergitarist Mark Tremonti dan? Die is vooral waanzinnig in soleren en lekker priegelen, maar ook hem ontbeert het aan de nodige sterallures.
De showopstelling is vanavond ook vrij sober, en vooral erg licht. Aan de zijkanten staan twee grote koplampen die recht in de gezichten van de muzikanten schijnen. Achter de band hangen vijf verticale schermen waarop visuals geprojecteerd worden, maar echt spectaculair wordt het nooit. Alter Bridge (en de geluidstechnicus) moeten in het begin ook duidelijk op gang komen en dan beginnen de zorgen te groeien: is Alter Bridge eigenlijk wel klaar voor de grote zalen?
Die vraag beantwoordt de band na een kwartier zelf met een volmondig ‘ja’. Een klasse uitvoering van Ghost of Days Gone By zorgt voor het eerste kippenvelmoment van de avond. Het heerlijke, meeslepende refrein en de gitaaruitbarsting aan het einde komt zelfs op de achterste tribunes als een mokerslag binnen.
In de loop der jaren is Alter Bridge vooral een band met een gezicht geworden. De talentvolle bandleden zoeken het lang niet meer in het postgrunge genre (zoals de spirituele voorganger Creed wel deed), maar in andere hoeken als hardrock, metal en bij tijd en wijle in prog. In de Ziggo Dome proberen ze een zo divers mogelijk geluid te creëren, zoals met het mooi en lang uitgesponnen Cry of Achilles, de verwoestende rechttoe-rechtaan knaller Isolation en hun oude paradepaardje Metalingus.
Tijdens die track gebeurt er in de zaal iets bijzonders, merkt Kennedy zelf ook op. Een wall-of death en een heuse sitdown, tegelijkertijd én vlak naast elkaar. ,,Ik heb dit nog nooit gezien”, grinnikt Kennedy, en de band legt het nummer zelfs even stil om het publiek op te warmen voor de break. Wat volgt is een slagveld met springende fans die op de maat van rookblazers op en neer stuiteren. Alter Bridge voelt zich zonder twijfel even de beste stadionband van de wereld.
De band blijft gedurende anderhalf uur vol op het gaspedaal trappen, maar zo nu en dan is er ook ruimte voor een nodige adempauze. Zo volgt er halverwege de set een akoestische versie van In Loving Memory, door Tremonti geschreven na de dood van zijn moeder. Met afstand een van de mooiste liedjes die Alter Bridge heeft, en zelfs in het grote Ziggo Dome komt het uitstekend tot zijn recht. De welgemeende boks tussen Tremonti en Kennedy is hierbij veelzeggend.
Terwijl de fans op de voorste rij de tranen van hun gezicht vegen, speelt Kennedy op zijn gitaar een stukje Blackbird van The Beatles. Iedereen weet dan dat Alter Bridge hun eigen Blackbird gaat spelen, misschien wel het allerbeste nummer dat Tremonti en Kennedy hebben geschreven, met meeslepende zanglijnen en overrompelde gitaarsolo’s die voor duimendik kippenvel zorgen.
Nogmaals: een stadionband is Alter Bridge nog niet, maar nog een paar van dit soort tracks en een uitverkocht Ziggo Dome ligt de volgende keer in het verschiet.
