Christine McVie was altijd het stille geweten van Fleetwood Mac. Ze trad in 1970 toe tot de dan nog volledig Engelse band. Daarvoor had ze al furore gemaakt in de bluesband Chicken Shack. Met die groep had zij een grote hit met de song I’d Rather Go Blind dat zij ook zong.
Tekst: Jean-Paul Heck
Foto: @christinemcvieofficial | Instagram
Daarmee werd McVie meteen een gevierde ster in haar eigen land. Als dochter van een concertviolist en een moeder die in Engeland bekend stond als een gevierd medium, studeerde McVie eerst beeldhouwkunst. De Britse McVie sloot zich bij Fleetwood Mac aan in 1970. Net daarvoor had ze haar eerste soloplaat gemaakt onder de naam Christine Perfect. Ze was verantwoordelijk voor de hoestekening op de cover van het album Kiln House.
Toen de band in 1974 naar de westkust van Amerika verhuisde, was het McVie die daar de meeste problemen mee had. De beslissing bleek de juiste te zijn. Samen met nieuwkomers Lindsey Buckingham en Stevie Nicks ontwikkelde McVie en de andere bandleden een totaal nieuw geluid. De rol van haar was meteen evident. Ze schreef en song songs zoals Over My Head en Say You Love. Daarna volgde het succes van Rumours waarop McVie tekende voor de monsterhit Don’t Stop, het fraaie Songbird en You Make Loving Fun.
De jaren daarna waren moeilijk. Ze scheidde van Fleetwood Mac-bassist John McVie en belandde in een warrige relatie met Beach Boy-drummer Dennis Wilson. Maar McVie herpakte zich in 1984 met een fraaie soloplaat. Daarna volgde een succesreeks door het Fleetwood Mac-werkstuk Tango in the Night waarop ze verantwoordelijk was voor de hits Little Lies en Everywhere. In 1998 verliet ze de band maar keerde in 2004 weer terug.
Daarna maakte ze in 2017 nog een hele mooie duo-plaat met Buckingham.
McVie overleed op 79 jarige leeftijd. McVie werd door Soundz in 2014 geïnterviewd. Daarbij gaf ze aan dat sterrendom nooit een doel in haar leven was geweest. ‘Ik ben van nature heel verlegen en teruggetrokken. Maar dat is juist het dilemma. Ik vind live spelen het mooiste wat er is maar al het gedoe er omheen irriteert mij nog altijd.’
