Je kunt zeggen van Robert Smith wat je wil maar humor heeft hij. Werd hij jaren terug nog regelmatig in de tv-serie Southpark afgeslacht. Natuurlijk is alles zwart aan hem: zijn kleding, zijn gitaar en de kringen rond zijn ogen. Het haar springt nog steeds als een kraaiennest overeind maar grijs is de overheersende tint Smith beseft heel goed dat The Cure al sinds 1978 één van de grootste cultbands ter wereld is.
Tekst: Jean-Paul Heck en foto’s: Ans van Heck
Al jaren weet hij de miljoenen fans aan een lijntje te houden. Die nieuwe plaat? Die komt er zeker. Het concert in de Ziggo Dome zorgde in ieder geval voor veel hoop. De nieuwe songs die hij met zijn band speelden, beloven veel, heel veel goeds. Het zijn mooie en uitgesponnen songs vol lyrische instrumentaties. En ja, Smith zingt ook nog precies hetzelfde als de eerste keer toen Nederland kennis met hem maakte.
A Forest was de eerste grote hit. Een song die hij eerlijk gezegd nooit meer wist te overtreffen. Maar slim als hij is, verzette Smith met The Cure gaandeweg de jaren ’80 de bakens. De liedjes werden lichter en toegankelijker en daardoor groeide het rijtje hitnoteringen. En dan die videoclips.
De man uit Blackpool maakte optimaal gebruik van zijn vleermuizen act en werd ook overzees in de States een mega-act. In Amsterdam bleek zijn band in topvorm te zijn. Zelfs bassist Simon Gallup die een paar jaar terug leek af te haken maar toch weer terugkeerde op het nest, ventte zijn punkact optimaal uit. Basgitaar laaghangend op de heup en licht headbangend op momenten dat het eigenlijk helemaal niet kon.
Even terug naar de nieuwe songs. Het nummer Alone dat op het nieuwe werkstuk met de titel Songs of a Lost World zal verschijnen, gaf aan dat Smith als songschrijver nog altijd van een zinderend hoog niveau is. Met oud Tin Machine-gitarist Reeves Gabrels, u weet wel, dat project van David Bowie, op gitaar, heeft The Cure meer agressie in huis gehaald. Daarbij zou je haast vergeten hoe uniek Smith’s eigen gitaarspel is. Daarbij werd The Cure gesteund door een werkelijk perfecte sound die blijkbaar alleen in de Ziggo Dome mogelijk is.
Wellicht waren de soms lange instrumentale intermezzo’s wat aan de lange kant. Zeker toen het concert over de twee uur grens heen ging. Maar daar had Smith op gerekend en trakteerde de 17 duizend fans op zeven naadloos gespeelde hits. Het is natuurlijk een geweldige luxe als je kunt afsluiten met achtereenvolgens Friday I’m In Love, Close To Me, In Between Days, Just Like Heaven en Boys Don’t Cry. Met zijn 63-jaar lijkt Smith nog al het gereedschap in huis te hebben om zeker de komende tien naar de fans van zijn band te verrassen met nieuw werk en machtig mooie concerten zoals deze vrijdag in Amsterdam.
The Cure: gezien en gehoord op vrijdag 25 november in de Ziggo Dome in Amsterdam.
