Ze waren de straatschoffies van Los Angeles. Totdat in 1987 hun debuutplaat Appetite For Destruction supersterren en multimiljonairs van hen maakten. Maar de mannen van Guns N’ Roses waren helemaal niet klaar voor dat succes. Ze gebruikten allemaal drugs en hadden hun leventjes niet echt op orde. Maar songs zoals Sweet Child O’ Mine en Paradise City waren te goed, te gevaarlijk en te urgent om te negeren.
Tekst: Jean-Paul Heck
Dit debuut zou de band nooit meer overtreffen maar uiteindelijk moest er wel een opvolger komen. Na een EP (G N’ R Lies) volgden uiteindelijk na veel gedoe twee albums: Use Your Illusion I en II. Een groep die was ontstaan uit de puinhopen van de LA-punk werd met de nek aangekeken. De grunge walste over alles heen en het absurdistische rocksterrengedrag van voor zanger Axl Rose viel niet goed. Dat interesseerde hem geen klap.
Guns N’ Roses mocht en kon immers alles. Dus ook gewoon elk liedje of zelfs ideetje opnemen dat er lag. Toen het tweeluik uiteindelijk uitkwam, waren de reacties niet altijd even fijnzinnig. Dat is jammer want beiden delen verdienen een tweede kans. Natuurlijk staat er veel te veel muziek op de platen. Elke plaat klokt 76 minuten met in totaal 30 songs. En nee, over de gehele linie komt het als geheel niet in de buurt van het debuut. Maar er valt zoveel moois te ontdekken.
Het blijft echter een zoektocht die je ruim drie uur kost. Songs zoals You Could Be Mine, Civil War, Double-Talkin’ Jive, Don’t Cry, The Garden (met Alice Cooper in een gastrol), Estranged en November Rain (nu met een volledig orkest) blijven absolute classics. Overigens zoemt deze box niet in op erg veel restmateriaal. Op de eerder verschenen Appetite For Destruction-box stonden al ruwe versies van Don’t Cry en November Rain. Meest interessant zijn hier de liveoptredens.
Pak bijvoorbeeld de ‘ rehearsal club gigs’ die in New York werden opgenomen. Het is een geweldige opname met een Axl Rose in absolute topvorm. Alleen al de versie van Estranged is haast de aanschaf waard. Of bijvoorbeeld de jam van Alice Cooper’s Only Women Bleed die overgaat in een versie van Knockin’ On Heaven’s Door. Ook grappig is de gastrol van de toen nog volstrekt onbekende Shannon Hoon van de band Blind Melon die meezingt in Don’t Cry.
Een paar maanden later zou de band in Las Vegas optreden. Het is januari 1992 en alles bij Guns N’ Roses is groter en bombastischer. Izzy Stradlin is op dat moment al niet meer van de partij omdat hij aan het afkicken is. Met vervanger Gilby Clarke gaf de band een strakke show weg die destijds majestueus werd opgenomen. Het grappige is dat ik destijds Use Your Illusion I en II lange tijd links liet liggen omdat het simpelweg een te hoge berg was om te beslechten. Alsof je met een oude Batavus de Mont Ventoux moet beklimmen.
Maar deze boxset bewijst dat Guns N’ Roses in al hun weerbarstigheid, decadentie en zelfoverschatting, destijds iets deden wat tegenwoordig niet meer mogelijk is. Schijt hebben aan alles en de luisteraar optimaal uitdagen. Dat is precies wat deze re-release wederom weet te bewerkstelligen.
