Deze inhoud is alleen beschikbaar voor Soundzlife leden.
Over albums uit het verleden valt veel te vertellen, maar weten we eigenlijk alles nog? Of heb je het nooit geweten. Met Soundz Albums tillen we je kennis van deze albums naar een hoger niveau! Allereerst het album Jazz van Queen uitgekomen op 10-11-1978.
Door Jean-Paul Heck
Na het indrukwekkende maar tegelijkertijd vrij kaal en direct geproduceerde News of the World, ging Queen toch weer met hun oude producer Roy Thomas Baker in zee. Mike Stone had als technicus weliswaar de band een nieuw geluid gegeven maar toch kozen voor de excentrieke Baker. Via David Bowie die daar zijn plaat Lodger had gemaakt, kwam de band terecht in de Mountain Studios in het mondaine Montreux.
Vanwege de hoge belastingeisen wilde Queen sowieso buiten Engeland opnemen. De eerste repetities en demo’s werden in de Super Bear in het Franse Nice gedaan. Daar namen ze vier songs op waaronder Don’t Stop Me Now en Fat Bottomed Girls. In Nice waren de Queen-leden getuigen van een passage van de Tour de France van een etappe waar debutant Bernard Hinault zijn eerste touretappe won. Het inspireerde Mercury tot het schrijven van de single Bicycle Race. Hierna verhuisde het hele circus naar Montreux. Na de Montreux-sessies keerde Queen toch weer terug naar Nice om daar vijf nummers waaronder Bicycle Race, Dead on Time en Mustapha te doen.
Toen de plaat uitkwam, kreeg de band de nodige kritiek over zich heen. Veel journalisten vonden Jazz muzikaal een stap terug en vaak te kitscherig en te lichtvoetig klinken. Ook de bijgesloten poster met daarop een foto van naakte vrouwen op fietsen viel niet bij iedereen goed. Het klopt dat Jazz een behoorlijke hysterische plaat was. Een album dat eigenlijk de eerste aanzetten liet horen tot het meer evenwichtige The Game. Jazz kreeg pas later de overigens de volledig terechte waardering die het ook verdiende.
De plaat is een soort van toverbal vol kleuren, sferen, stemmingen en verrassingen. Pak alleen al de nummers Bicycle Race, Don’t Stop Me Now en Fat Bottomed Girls dat heuse classics zijn geworden. Maar ook de supersnelle gitaarriff van Dead on Time, het muzikale- en vocale avontuur in Let Me Entertain You en Mustapha en If You Can’t Beat Them. Of het fijnzinnige Jealousy en de jazz-pastiche Dreamer’s Ball. Jazz heeft een hoog van-de-hak-op-een- tak gehalte maar dat is tegelijkertijd ook de charme van deze plaat.
Dave Marsh van het Amerikaanse magazine Rolling Stone noemde naar aanleiding van dit album Queen de allereerste fascistische band ter wereld. Daarmee diskwalificeerde hij zich volledig. Velen vinden Jazz de laatste ‘ classic Queen-plaat’. Daar zit wel wat in want na deze plaat zou de bombast alleen maar afnemen en pas in volle kracht terugkeren op het officieel laatste Queen-album Innuendo.
De release van de plaat werd met een buitensporig feest gevierd in de Amerikaanse stad New Orleans. Later zouden popsterren zoals Dave Grohl en Robert Plant Jazz hun favoriete Queen-plaat noemen. En ja, dat is volledig te begrijpen.
