Bastille werkte zich met hun debuutplaat Bad Blood en de monsterhit Pompeii tot de eredivisie van de popmuziek. Acht jaar later presenteren de Engelsen het eerste conceptalbum. Met Give Me The Future gaan zanger Dan Smith en zijn mannen pas echt de uitdaging aan. Tijd voor een stevig onderhoud met deze charismatische meneer.
Tekst: Jean-Paul Heck
Fotografie: Sarah Louise Bennet
Het is grappig om Smith zo te zien zitten in zijn ogenschijnlijk klein kamertje. Een jongeman met puppy-ogen en een ontwapende lach. Een slimmerik ook die wars is van protserige uitspraken of groteske voorspellingen. Het succes van zijn band Bastille lijkt hem nog altijd te verbazen. Of hij de lockdown vervelend vond? Welnee, gewoon lekker je tijd pakken in die bizarre tijd. En ondertussen gewoon hulpbehoevenden helpen. Succes is voor hem geen reden tot borstklopperij.
Hij deed tussendoor een aantal interessante projecten, nam met zijn band een EP op en schreef een handvol liedjes voor andere artiesten. ,,Ik was gewoon lekker creatief weet je.” Met Give Me The Future levert Bastille hun meest prestigieuze album af. Een plaat met verdieping en een verrassende muzikale veelzijdigheid. Zijn voorliefde voor oude films komt er in voor maar tussendoor geeft hij ook zijn visie op de bijna dystopische wereld waarin we leven.
Die hang naar films was er al op het zo gevierde debuut Bad Blood uit 2013. Zijn grootste wens is dan ook om ooit een heuse speelfilm te regisseren. De aanzet was er al tijdens de pandemie. Smith richtte op Instagram een eigen Bastille-filmclub, waar duizenden filmfreaks elkaar vonden. Het was voor de band een vreselijk mooie inspiratiebron voor nieuwe muziek.
De coronacrisis had voor jullie niet op een beter moment kunnen losbreken.
,,We hadden zoveel mazzel. De plannen voor deze plaat lagen er al voor de lockdown en we hadden ook met elkaar afgesproken om vanaf maart 2020 een jaar vrijaf te nemen om nieuws songs te schrijven. Voor ons werd deze missie uiteindelijk een levenslijn en het zorgde voor de afleiding die we nodig hadden. Hoe ik reageerde op de lockdown? Ik werd opeens enorm actief. Ik ging bij een voedselbank werken en startte een online filmclub. S’ avonds stortte ik mij op het werk aan deze plaat. Weet je, ik vind het geweldig om songs te schrijven en in een studio te zitten. Dat is mijn favoriete tijdverdrijf.”
Je voelt op Give Me The Future de beklemmende sfeer. De houtgreep van corona die de wereld in bedwang hield.
,,Natuurlijk is het een uiting van escapisme. Opeens moesten we als mens onze hersenen, onze fantasie en het gebruik van technologie inzetten om er iets van te maken. En gaandeweg de crisis werd het mij steeds meer duidelijk dat dit de boodschap van de nieuwe plaat moest worden. Het grappige is dat het idee er dus al voor de corona was. Ik heb bijvoorbeeld drie songs via de zoom geschreven met de Zweedse songschrijver Rami Yacoub. Maar ik heb de tijd ook genomen om partnerschips met andere schrijvers aan te gaan. Voorheen schreef ik altijd de songs voor Bastille in mijn eentje maar het was tijd voor mij om als componist uit mijn cocon te breken.”
Het album is absoluut niet te vergelijken met jullie vorige drie platen. Zowel wat betreft muziek als tekstueel.
,,Ik vond ook dat we nieuwe wegen moesten inslaan. Soms ging het werken echt razendsnel. Zo heb ik de nummers Back tot he Future, Brave New World en Thelma + Louise samen met Rami in één avond geschreven. Wij zijn beiden heel erg snel en houden van dezelfde soorten muziek. Maar ja, toen moesten we de songs gaan afmaken en dat kostte ons weer maanden aan werk. Weet je, hij en ik zijn beiden filmfreaks. Ik ben gek op soundtracks en films omdat ze mij meenemen naar een andere wereld. Er is geen middel in de wereld dat dit zo goed kan als een goede film. Als tiener studeerde ik Engels met slechts één doel: filmjournalist worden. Gewoon elke dag in de bioscoop zitten en film na film bekijken. Dat is ook de reden waarom mijn teksten zo cinematografisch zijn. Eigenlijk is het maken van liedjes voor Bastille mijn luie manier om films te maken. Deze plaat is onze sci-fiction film zeg maar.”
Wat mij opvalt zijn vooral de stemmingen en de velen technieken die jullie gebruiken.
‘’Wat we doen is eigenlijk de menselijke stem manipuleren. Of het een conceptalbum is? Eigenlijk wel. Het heeft ons drie platen gekost om hier te komen. Om een werkstuk te maken dat volledig op zichzelf staat, moet je loepzuiver hebben welke richting je op wil gaan. De thema’s die we nu behandelen zijn zo groot. We hebben de laatste jaren ons leven grotendeels virtueel moeten leven. We werden ertoe gedwongen en het sijpelde bij iedereen binnen. Wat heeft dat voor ons persoonlijk betekend en wat gaat dat doen met de toekomst? Ik vond dat zo’n sterk gegeven. We (Bastille)werden gedwongen om zowel op tekstueel als muzikaal vlak onszelf opnieuw uit te vinden. “
Toch is het geen neerslachtige plaat geworden.
,,De teneur is absoluut positief. Wat voor mij popmuziek zo interessant maakt is het principe van het Trojaanse paard. Je pakt het uit en opeens wordt je bij je lurven gegrepen door iets heel verrassends. De muziek klinkt heel vriendelijk en uitnodigend, totdat je in de teksten duikt en er achter komt dat ze erg oncomfortabel zijn. Dat is ook de realiteit van het leven van nu. Het leven is weird en volstrekt onvoorspelbaar. We leven in een wereld van virtuele porno en bepalende mensen interesseren zich geen zak om de toestanden in de wereld. We kunnen ons kop in het zand steken en zeggen dat het allemaal prima gaat maar dat is natuurlijk bullshit.”
De aanwezigheid van rapper en acteur Riz Ahmed op de song Promises is opvallend.
,,Ik wilde een andere stem op de plaat. We gebruiken heel veel verschillende stemmen en soundscapes van mensen. Maar er moest ook een andere mening hoorbaar zijn. Ik heb hem gevraagd omdat hij een sociaal actief mens is. Een geweldige campagneman, artiest en acteur. Ik stuurde Riz de songs van deze plaat en vroeg hem erop te reageren. Wat hij heeft gedaan is echt ongelooflijk. Het is echt intense angst dat hij predikt. Promises gaat over in het donkere Shut Off the Lights en die conversie is perfect. Het brengt je al luisteraar vanuit de virtuele wereld terug in het hier en nu. Het is alsof de plaat in het midden een reset krijgt.”
Ik hoor ook dat je jouw klassiekers kent. Er zijn veel jaren ’80 invloeden die voorbij komen.
,,Het was voor mij erg interessant om terug te gaan in de geschiedenis van de popmuziek en dat in een futuristisch kader te plaatsen. Ik kijk regelmatig terug naar sci-fiction films die voor mijn geboorte werden gemaakt en een voorspelling deden over de toekomst. Dat is eigenlijk wat wij met Give Me The Future willen doen. Ik ben ook gek op de topplaten uit de jaren ’80 die aan mij voorbij zijn gegaan. Zo stuitte ik op Graceland van Paul Simon. Een plaat die mij meteen inspireerde. Zo ook de platen van Genesis en Phil Collins, waarbij de manier waarop de vocalen zijn opgenomen werkelijk verbluffend is.”
Een opvallend naam is de aanwezigheid van producer en songschrijver Ryan Tedder. Een grootheid in de Amerikaanse popmuziek van nu.
,,Hij was degene die mij ertoe zette om naar andere muziek te luisteren. Hij wilde dat ik eventjes van mijn stokpaardjes zou afstappen. Er was een moment in het proces dat de hele plaat klonk als een album van The Police. We hebben er ook wel aan gedacht om een classic producer in te schakelen. Zo is de naam van Brian Eno een paar keer gevallen. Wat hij met Roxy Music deed en onlangs nog met James Blake en Coldplay vind ik echt fascinerend. Maar ik vind het juist zo’n uitdaging om het zelf te doen. Ik ben niet iemand die dingen echt calculeert. Dit keer was het schrijven van songs met anderen het uitgangspunt. Maar ik wil bij en volgende Bastille-plaat zeker kijken of we met een producer van buitenaf kunnen werken.”
Je hoort zijn invloed meteen op de openingssong.
,,De openingssong Distorted Light Beam hebben we samen met hem gedaan en het zet meteen de toon voor de plaat. Het is een beetje Franse dans-elektropop. Ryan is supereerlijk en wind er geen doekjes om en het was wel heel grappig om met hem te werken. Dan zoemden we en zat hij lekker in Los Angeles zijn terras in het zonnetje, terwijl wij in miserabel weer in een donkere studio in Londen zaten. Hij was ook degene die mij aanmoedigde om de song No Bad Days op het album te zetten. Dat is een erg persoonlijk liedje wat in eerste instantie er niet bij paste. Maar Ryan heeft er echt voor gepleit dat wij er meer tijd aan zouden besteden, waardoor we het uiteindelijk wel hebben gebruikt.”
Give Me The Future van Bastille is nu uit.
