Het is een mysterie dat Biffy Clyro nog altijd niet is doorgedrongen tot de elite van de moderne popmuziek. De Schotse rockformatie heeft eigenlijk alles wat een band als Foo Fighters groot heeft gemaakt: krachtige en aanstekelijke songs, een jaloersmakende rockattitude en concerten die van begin tot eind als een huis staan. In een zo goed als uitverkocht AFAS Live gaf Biffy ‘fucking’ Clyro naar eigen zeggen ‘zijn meest indrukwekkende show op Nederlandse bodem ooit’, en de fans waren het daar volmondig mee eens.
Tekst: Sebastiaan Quekel en foto’s: Ans van Heck
Biffy Clyro timmert al sinds 1995 aan de weg en groeit nog steeds, al hadden ze liever gezien dat het allemaal wat sneller ging. De hits en de ambitie hebben ze al jaren, maar op de een of andere manier lukt het maar niet om door te stoten naar die geliefde headlinerspot.
Het concert in Amsterdam, dat in het teken stond van twee kleurrijke albums die allebei tijdens de coronacrisis uitkwamen, luidt wellicht een nieuw tijdperk in voor de Schotten. Wat ooit begon als een experimentele rockgroep waar men maar geen vat op kreeg, is inmiddels doorgegroeid naar een stadionrockband die het vermogen heeft om complete zalen en festivals volledig in te pakken.
Als een op hol geslagen bulldozer raast Biffy Clyro bijna twee uur lang door de AFAS Live, die vanavond gezegend is met werkelijk perfect geluid. Op de plaat klinkt de band bij vlagen mild en zachtaardig, maar in Amsterdam schuren de Schotten bij vlagen tegen de metal aan. Het meeslepende en echoënde DumDum opent de set weliswaar nog vrij voorzichtig, maar de beginriff in de daaropvolgende beuktrack ‘A Hunger in Your Haunt’ schudt iedereen direct wakker. Biffy Clyro laat er geen misverstand over verstaan: het is vanavond rammen geblazen.
Waar Parkway Drive vorige week voor verschroeiende vlammen zorgde, overweldigen hun Schotse collega’s vanavond met een ronduit oogverblindende lichtshow. Tegen een kronkelend doek, dat oogt alsof Biffy in een smerige grot staat te spelen, hangen tientallen enorme lampen die precies op de maat van de drums in allerlei kleuren oplichten. Het resultaat is bijzonder fraai en voegt een nieuwe dimensie toe aan de nummers, die op zichzelf al voor genoeg spektakel op het podium zorgen. Bij de supersnelle megahit That Golden Rule trekt zanger Simon Neil zijn lange gewaad uit en gaat hij in zijn natuurlijke habitat verder: in ontbloot bovenlijf, een ongeschreven ‘gouden regel’ bij een Biffy Clyro-concert.
Spraakzaam is de sympathieke Schot allerminst vanavond. Hij raast in sneltreinvaart door de optreden en rijgt oude en nieuwe liedjes aan elkaar alsof zijn laatste trein op de Bijlmer Arena op het punt staat te vertrekken. Iets meer interactie met de zaal had misschien niet misstaan, maar daar tegenover krijgen de fans maar liefst 22 liedjes voorgeschoteld. De setlist is een indrukwekkende bloemlezing van bijna twintig jaar Biffy Clyro, waarin bekende hits als Bubbles, Mountains, Black Chandelier en de nieuwe prachtige ballade Space elkaar in hoog tempo opvolgen.
Gek genoeg zijn het niet die grijsgedraaide klassiekers die voor de de meeste opwinding zorgen. Biffy Clyro overtreft zichzelf vooral in de nieuwe tracks. Het logge End Of – met die lekkere woo-oh in het refrein – is een schot in de roos en zorgt zelfs hier en daar voor kleine moshpits in de zaal. In Re-Arrange bewijst Biffy Clyro ook groots te zijn in zijn kleinheid, met Simon Neil moederziel alleen met akoestische gitaar. Zijn zalvende stem en onweerstaanbare Schotse accent blijken na al die jaren niet aan kracht te hebben ingeboet.
In de toegift springt het epische en proggy Cop Syrup ertussenuit. Hier lijkt het alsof Biffy Clyro stiekem in de opnamestudio’s van DeWolff heeft staan gluren. Het middenstuk met het heerlijke gepriegel, jazzy invloeden en prachtige strijkers laat zien dat de Schotten muzikaal ontzettend veel in hun mars hebben. Je krijgt het gevoel alsof Biffy Clyro nog altijd hun beste plaat moet maken, en gezien het niveau van de vorige twee albums zou dat zomaar snel kunnen gaan gebeuren.
Zo blijft Biffy Clyro een ongrijpbaar fenomeen: ze hebben eigenlijk alles, maar het massasucces laat op zich wachten. Al zal dat getuige het torenhoge niveau in deze AFAS-show niet heel lang meer duren.
