Bestaat er zoiets als; op voorhand legendarisch? De tribute avond ter ere van de overleden Foo Fighters drummer Taylor Hawkins riep dat gevoel wel onmiddellijk op. Legendarisch. De heilige grond van Wembley Stadium, de Foo Fighters en een affiche met louter supersterren deed de rest.
Tekst: Ralph Roelvink en Foto’s: Marts August
Het is onmogelijk om de urenlange ‘sterrenparade’ in een paar zinnen te vatten. We zijn nauwelijks begonnen als – na opener Liam Gallagher (Oasis) Rock n Roll Star – Nile Rodgers (Chic) met Josh Homme (Queens of the Stone Age) de Bowie klassieker ‘Let’s Dance’ op de menigte afvuren. Het geluid is prima en Homme goed bij stem. De tienduizenden in een uitverkocht Wembley gaan direct los. Via een heftig optreden van een ontketende Keisha en een minder goed klinkende Justin Hawkins (The Darkness) belanden we bij Wolfgang Van Halen. Een vlammende uitvoering van de Van Halen klassieker ‘Hot for Teacher’ was verrassend. Dit keer wel goed gezongen door Justin Hawkins.
De sfeer is ronduit eclectisch in de tempel die zowel voetbalfans als muziekliefhebbers al meermaals een historische dag bezorgden. Vandaag is dat niet anders. Grohl’s dochter Violet waagt zich aan Jeff Buckley en doet dat verdienstelijk. Het inmiddels uitzinnige publiek krijgt vervolgens Them Crooked Vultures en Joe Walsh (Eagles) zijn James Gang (voor deze gelegenheid weer even samen) voorgeschoteld. En dan hebben we het nog niet gehad over Britse superhelden als Supergrass (één van Taylor’s favoriete bands aller tijden) en The Pretenders aangevoerd door Chrissie Hynde.
Kippenvel moment nummer zoveel dient zich aan als Violet Grohl de Amy Winehouse classic ‘Valerie’ brengt. Zelf zingen is eigenlijk niet meer nodig, Wembley neemt het luidkeels over. Je vraagt je als bezoeker bijna af of het nog gekker kan. Ja hoor; het immense stadion wordt vervolgens vakkundig ‘gesloopt’ door Metallica drummer Lars Ulrich die samen met Brian Johnson de AC/DC hit ‘Back in Black’ serveren.
Even tot rust komen is er niet bij. Een biertje halen betekent eenvoudigweg dat je een paar ‘platina’ artiesten mist. Want wacht eens even; Paul McCartney, die heeft toch ook een aardige staat van dienst en woont in de buurt? Ah, daar is de levende legende al! Als een stadion meer dan eens kan ontploffen is het vandaag wel. ‘Helter Skelter’ (The Beatles) gaat erin als koek.
Tussen alle bedrijven door wordt Taylor Hawkins herdacht en geëerd met beelden, anekdotes en natuurlijk de muziek. De, regelmatig, zichtbaar aangedane spreekstalmeester Dave Grohl loodst de aanwezigen er waardig doorheen.
Het is nog niet gebeurd met bekende gasten. Het Canadese Rush (Drummer Neil Peart overleed in 2020) doet ook een duit in het zakje. Dave Grohl doet een nummer mee en voor het progressieve ‘YYZ’ kruipt drum gigant Omar Hakim (oa David Bowie) weer achter de kit.
De rock ‘n roll hoogmis wordt voortgezet met ‘Every Little Thing’ (The Police) waarvoor Stewart Copeland opgetrommeld is. Het is nauwelijks te geloven dat het publiek tot slot ook nog Queen krijgt. Naast de band doet YouTube ster en songfestival sensatie Sam Ryder wat vocale duiten in het zakje en krijgt Brian May met ‘Love of My Life’ (Queen) Wembley voor het eerst een klein beetje stil.
Er is nog een toetje, zoals het hoort bij een sterren maaltijd. Het dessert is een nagenoeg complete Foo Fighters show met o.a. Travis Barker (Blink 182) en wellicht het meest memorabele en emotioneel beladen moment van het 6 (!) uur durende evenement; als Taylor’s 16 jarige zoon Shane achter het drumstel plaats neemt en de Foo Fighters klassieker ‘My Hero’ (inclusief drum solo) speelt. Legendarisch.
